[30.XI.2011] Złomowisko: Farbki #1: Cytadelki

Kończymy listopad odrobiną klasyki – jak wiemy, poniedziałek, to dzień zarezerwowany dla złomowiska, czyli naszego prawie regularnego regularnika z krótkimi recenzjami przeróżnej maści produktów dla modelarzy – od klejów aż po pożywne przekąski, zawsze uprzyjemniające pracę i dostarczające odpowiednich mikroelementów, by ręka nie drżała (*Niknaks!*). Jak jednak mawiają starodawne powiedzonka, co się odwlecze to nie uciecze, a szylkretowy żółw zawsze wyprzedzi rozważającego ślimaka. W ten oto sposób zakończymy listopad postem tradycyjnym; popiszę sobie o naszym głównym malarskim narzędziu: farbkach.

Z farbkami jest jak z piwem czy smakiem frutelli – każdy ma swoje ulubione, i bardzo ciężko przekonać go do zmiany swojego smaku. Nie jestem istotą ludzką o wyjątkowych cechach charakteru, tak więc powyższe powidło-prawidło mnie również dotyczy. Uprzedzam więc, że choć postaram się być tak obiektywny jak to tylko możliwie, to tekst z pewnością wyjawi wam moją ulubioną markę – ba, nawet za bardzo nie będę się z tym krył! Jak oceniać farby? Cóż, najbardziej oczywistym wyznacznikiem jest jakość: zawartość pigmentu, czas wysychania, szczelność pojemnika, odporność na rozwarstwianie… wszystko to jednak powinno iść w parze z ceną! Wiadomo, każdy chciałby mieć cuda za grosze, ale świat jaki znamy raczej rzadko daje nam taką ofertę – mimo to dobry równoważnik ceny do jakości jest również elementem kluczowym.

Nie zacznę jednak moimi ulubieńcami, lecz farbkami najbardziej rozpowszechnionymi pośród Warhammerowej braci – czyli po prostu Cytadelkami. Wszyscy je znamy, podejrzewam również, że znaczna większość graczy (*jeżeli w ogóle nie wszyscy!*) ich używało lub nadal używa. Trudno się dziwić! Każdy sklep prowadzący sprzedaż wojennych młotów z radosnym uśmiechem na ustach wpycha swoim klientom właśnie Cytadelki. Ale pytanie brzmi – czy zasługują na swoją popularność? Wielu antyfanów Games Workshop twierdzi, że Cytadelki ssą, niezależnie od serii. Nie słuchajcie. Farby akrylowe Citadel to farbki bardzo wysokiej klasy acz o wyjątkowych nierównościach w palecie i w seriach. Standardowe Citadel Colors oferują solidną paletę barw, acz ich jakość znacznie od siebie odbiega – czerwienie i żółcie są dla przykładu absolutnie tragiczne (*słabo kryją, wymaga sporo pracy, by uzyskać solidny kolor*), ale kolory chłodne czy ciemne są doskonałe i nie mam im nic do zarzucenia.

Za to ich słoiczki to czysty szatan – zaprojektowane przez czyste zło, stworzone z myślą o jak najszybszym wysychaniu, niemożliwie do postawienia do góry dnem (*co jest dla mnie zbrodnicze w tego typu pojemniczku*). Co prawda nowa seria pojemniczków jest co najmniej dwa razy lepsza od tragicznej ‘za-dwa-tygodnie-wyschnę’ poprzedniej generacji słoiczków, ale do ideału im bardzo daleko i nietrudno o ‘niedociśnięcie’ zatyczki i uśmiercenie swojej farbki (*zawsze dwukrotnie sprawdzać, czy farbkę zamknęliśmy!*). Kolejną wadą jest wysoka cena! Około dyszki za 12 ml? Kogoś tutaj głowa boli, gdyż konkurencja w nieco niższej cenie oferuje 17 ml przedniej akrylowej farby – słowem, GW w swym starym, dobrym stylu spija naszą krwawicę.

Co nie oznacza, że ich farbek nie opłaca się kupować – o ile Citadel Color unikam jak mogę (*tylko ze względu na fakt, że tak samo dobre farbki mogę dostać w niższej cenie u innego producenta*), to ich Citadel Foundation mam pełną kolekcję. Niewielka paleta nieco pastelowych barw o wyjątkowo mocnej pigmentacji jest doskonała do nakładania koloru bazowego, szczególnie tych wybrednych i niełatwych kolorów jak żółcie czy czerwienie – Iyanden Darksun czy Macharite Red pokryją wszystko przy pomocy jednej, góra dwóch warstw, znacznie przyspieszając i ułatwiając nam dalszą pracę z problematycznymi kolorami. Jak dla mnie farbki warte nabycia; wszystko co ułatwia i przyspiesza żmudne elementy pracy z modelem są warte nabycia!

Warto wspomnieć również o niezbyt obfitej serii Citadel Washes – osiem łoszy to niezbyt szeroki wachlarz, ale lepsze to niż nic. Osobiście uważam je za produkty bardzo, bardzo przeciętne. Spełniają swoją rolę w formie barwiących wypełniaczy szczelin, ale wyciągnięcie prosto z pojemniczka do niczego innego się nie nadają; za bardzo ściągają się podczas wysychania, a próba używania ich do glazingu czy jako filtrów zawsze skończy się nieregularnymi, brudnymi plamami w barwie danego łosza. Dopiero zmieszanie z odpowiednią chemią (*glaze medium*) poprawia ich właściwości, a to przecież nie o to chodzi – porządne łosze nie mają takich problemów; fortunnie dla GW, produkty wysokiej klasy z tej samej rodziny kosztują naprawdę sporo, a Citdales Washes są wręcz bajecznie, jak na łosze, tanie. To je ratuje przed niską oceną i pogardą w mych oczach.

Te trzy serie wydawnicze zamykają wachlarz malarski oferowany przez Games Workshop. Są to, ogólnie rzecz ujmując, produkty dobre – ich podstawowy problem leży w tym, że inne firmy oferują farby takiej samej jakości w dużo niższych cenach! Nie mówiąc już o bogatszych paletach kolorystycznych czy o dużo większym wyborze dodatkowej modelarskiej chemii do zabawy z akrylami. Nie wspominając już o tym, że metaliczne kolorki GW są naprawdę podłe (*ale to bolączka wszystkich metalików akrylowych – metalizery na bazie alkoholu, oto klucz to radości*). W ten oto krótki sposób zamykam część pierwszą wglądu w farbki akrylowe – w kolejnym odcinku: Radość Vallejo, czyli czemu nie musicie kupować innych farbek!