[16.06.2016] Nowy-Stary Format 2.0

Oj Games Workshop, Games Workshop… Co ja z wami mam. Co MY z wami mamy. Ledwo zdążyłem was parę dni temu pochwalić za solidne prowadzenie Age of Sigmar, za kampanię ogólnoświatową, za dawanie posłuchu klientom, a już wywalacie mi na stół taki łakomy kąsek, na który po prostu musiałem się rzucić. Pewnie jest to na rękę, bo było nie było dzięki takim zagrywkom się o nich mówi, a przecież nie ma czegoś takiego, jak zła reklama, prawda? Nie mówiąc już o tym, że moje gderanie na moich malutkim blogasku raczej i tak nie daje nawet najmniejszego bipnięcia na radarze tej firmy, więc mogę sobie jęczeć do woli i ile tylko żółci starczy w trzewiach! No dobrze, ale o co chodzi?

White Dwarf. Który po raz kolejny będzie przechodził zmianę, rany boskie… Okej, w porządku. Nie zrozumcie mnie źle, ja wiem, że magazyn też musi się zmieniać, ewoluować, dostosowywać do aktualnych standardów i mód. Ale nie znam osobiście magazynu tematycznego, który przechodzi tak regularne turbulencje i w sumie daje wyraźnie znać czytelnikom, że nie wie, czym ma kurde bele być. Spójrzmy na lokalne poletko! PSX Extreme chociażby wydawany od 1997 roku tak naprawdę zmienił formułę RAZ w całej swojej historii, kiedy to w 1999 roku poprzez ankietę pośród czytelników zaczął traktować o grach konsolowych ogółem zamiast skupiać się tylko na poczciwym Plejaku. Tak, szata graficzna się zmieniła, skład też, ekipa przeżywa rotację, ale formuła jest praktycznie ta sama od samego początku – ostre teksty, niewybredne słownictwo, brak ceregieli w każdym aspekcie i jazda po radosnej bandzie. A przecież takich przykładów jest sporo w nieomal każdej branży!  Newsweek, który przez bagatela 83 lata działania zmieniał wygląd winiety zaledwie 11 razy a wewnętrzną strukturę bodajże tylko 4 razy.

A teraz porównajmy do White Dwarf’a. Magazyn powstał w 1977 roku i tak naprawdę rozpoczął swój byt jako gazetka poświęcona głównie grom fabularnym i planszowym. Dzięki obszernemu formatowi i wpływowym redaktorom uważa się go za jeden z kluczowym elementów popularyzacji fantastyki a w szczególności gier fabularnych w Wielkiej Brytanii w latach osiemdziesiątych. Dopiero 100 numer magazynu porzucił swoje fabularne korzenie i całkowicie skupił się na nowych produktach i publikacjach Games Workshop i od tego czasu trwał z relatywnie niewielkimi zmianami względem swojej zawartości aż do 2012 roku! Czyli przez prawie 25 lat działał sprawnie z jasno określoną formułą, dostarczając informacje o nowościach, zasady, scenariusze, poradniki modelarskie, raporty z bitew, pomysły na konwersje i tak naprawdę wszystko to, czego hobbyści pragnęli od swojego tematycznego magazynu. Nastał jednak rok 2012 w którym wymieniono nieomal całą ekipę magazynu, zmieniono jego wygląd, stylistykę… I co najważniejsze, formułę. Według wielu – wliczając niżej podpisanego! – na dużo gorszą, pozbawioną jakiejkolwiek wartości merytorycznej a skupiającej się tylko na reklamie produktów firmy-matki. Ów nowy styl jednak długo się nie utrzymał, bo 1 Lutego 2014 roku ponownie dokonano zmiany, rozbijając miesięcznik na dwa tytuły – White Dwarf oraz Warhammer Vision, gdzie nasz poczciwy Biały Karzeł stał się tygodnikiem, który bardziej wyglądał i spełniał rolę broszurki reklamowej niż magazynu. Warhammer Vision zaś do dziś jest uważany jako radosny i dowcipny eksperyment prób drukowania internetu.

Najwyraźniej rozpoczęta w 2012 roku dwuletnia klątwa trwa. 2016 bowiem jest rokiem, w którym White Dwarf ponownie przejdzie metamorfozę, i to w iście Games Workshopowym stylu! Dlaczego? Bo tak naprawdę wracają do starego formatu… 156 stron A4 a na nich raporty z bitew, poradniki modelarskie, galerie z turniejów malarskich Golden Demon, nowości oraz wkładki z zasadami do ich gier. Czekaj, czekaj, gdzieś to już widziałem. A tak! Tak przecież wyglądał White Dwarf pi-razy-oko dekadę temu. Żeby nie było – Absolutnie nie narzekam! Tak naprawdę wieść ta ucieszyła mnie wielce i z pewnym radosnym nastawieniem oczekuje nowej odsłony starej formuły. Nie zmienia to jednak faktu, że GW jak zwykle i w swoim stylu najpierw dokonuje gwałtownych zmian by potem się z nich wycofać (*Finecast…*). Ten brak konsekwencji doskwiera, bo pokazuje nam jedną z dwóch raczej smutnych informacji. Uwaga, następujące paragrafy to czyste domniemywania i spekulacje, które mogą się nie pokrywać z rzeczywistością ani odrobinkę!

Pierwsze co przychodzi do głowy względem tej zaskakującej zmiany formatu to naturalnie korporacyjny, brutalny rachunek. Szekle się muszą zgadzać. Jeżeli format ulega zmianie, jeżeli z tygodnika zwijamy się z powrotem do miesięcznika, to znaczy tylko tyle, że tygodnik nie zarabiał na siebie. Że nie był chodliwy i że najpewniej trzeba było do niego dokładać. Wiem, brzmi pesymistycznie, ale korporacja patrzy tylko na słupki zysków i strat, i raczej bez ronienia łez utnie wszystko, co nie generuje przychodu. A Games Workshop to firma odpowiedzialna przed akcjonariuszami, a nie przed klientami…

Drugi koncept już ociera się mocno o radosne teorie spiskowe, ale ujął mnie swoją prostą logiką. Niejaki Rob Brown na portalu Bell of Lost Souls zauważył, że ostatnie poczynania Games Workshop wyglądają niczym diaboliczny, długoterminowy plan odbierania swoim hobbystom tego, co lubią najbardziej tylko po to, by po kilku latach dręczenia sprzedać im to ponownie jako olśniewającą nowość, jako dawanie posłuchu bazie fanów. Powrót Warhammer Quest, powrót Blood Bowl, powrót White Dwarf w formie miesięcznika, nagłe ożywienie w temacie FAQ…  Jeżeli w istocie jest to demoniczny plan, to ja tylko czekam na ponowne odkrycie metalowych figurek, cudowny dar EPIC’a oraz Battlefleet Gothic!

No i nareszcie trzecia idea, która może stać za zmianą, w sumie zarazem dobijająca jak i pocieszająca. Czyli to, że Games Workshop nadal nie ma pomysłu na to, czym powinien być ich magazyn. Tutaj możemy się rozbijać o wewnętrzne starcie w firmie. Walkę pomiędzy redakcją, która najpewniej chciałby tworzyć poczytny, interesujący magazyn wypełniony świetną treścią zarówno dla graczy jak i hobbystów, a działem marketingu, dla którego White Dwarf to wielka, kolorowa ulotka reklamowa, za którą klient jeszcze ma zapłacić. Wszyscy obserwowaliśmy szybki spadek formy tego pisemka po roku 2010, kiedy zmienił się redaktor naczelny a White Dwarf został wyprany ze wszystkich interesujących pomysłów i treści. Smutne dzieje! Zmiana jest jednak o tyle pocieszająca, o ile widzimy, że ktoś tam nadal stara się odszukać formułę, która pogodzi interes wydawcy z zainteresowaniami potencjalnych czytelników! Jeżeli bowiem „nowa-stara” formuła rzeczywiście przywróci magazynowi jakość i bogactwo treści ze złotego okresu świetności pisma, to wierzę, że Biały Karzeł po raz ponowny może odnaleźć grono radosnych czytelników… Gotowych co miesiąc wyłożyć te kilkanaście blaszek za pisemko, które doskonale wpisuje się w ich hobbystyczne zainteresowania.

Cóż pozostaje jak czekanie na wrzesień? Teraz mam już tylko gorącą nadzieję, że w 2018 roku Biały Karzeł nie stanie przed kolejną zmianą formy, że nie przekształci się w dziennik wydawany drogą lotniczą czy też kwartalnik na 500 stron w pliku PDF szyfrowanym kodami kreskowymi z pudełek po figurkach…