[04.X.2013] Nekrolog Neuroshima Tactics...

I sypnął ziemią na trumnę...

A mówiłem. Powiadałem. Tysiącletnia wskazówka i krewetki! Śmiali się, o tak, mówili – defetysta! Mówili – niepatriotyczne podejście! Mówili, że ‘cudze chwalicie, swego nie znacie’. W zapale gorącego fanboizmu wytykano, że trzeba dać szansę, że trzeba być pozytywnie nastawionym, że prognozy są dobre! Jak widać wyszło jak wyszło, i pacjent niefortunnie zmarł… No dobrze, nie siejmy dalszego zło wróżenia i w wyjątkowo optymistyczny sposób powiedzmy, że Neuroshima Tactics jest w śpiączce i nikt niestety o tego pacjenta nie dba; Odleżyny się robią, porasta brudem a prymitywna aparatura podtrzymywania życia ledwo zipie. Skoro stoimy już nad otwartym grobem, wybieramy kolor trumny i dogadujemy się co do wieńców, uznałem, że może naszedł czas na nekrolog oraz opinię – dlaczego NST umarło, dlaczego zmarnowano ten potencjał?

Po pierwsze – prezencja. Już kiedy system uderzał na sklepowe półki w momencie premiery mógł pochwalić się czymś wyjątkowo nietypowym jak na grę figurkową, a mianowicie naprawdę szpetnymi modelami!  Tak, wiem, że system bitewny to przede wszystkim mechanika, prawda? No przecież nie zgrywajmy się… O ile dobra mechanika jest w stanie podratować przeciętne figurki, to nawet mistrzowski system nie jest w stanie sprzedać gry figurkowej, w której figurki nie dorównują poziomowi rzeźbom sprzed dwóch dekad! Oczywiście, ktoś może powiedzieć, że grubo przesadzam. Że kwestia wyglądu figurek to w istocie kwestia gustu, i każdemu może się podobać. Zgadzam się, że stylistyka podlega ocenie subiektywnej, osobistej… Ale istnieje coś takiego jak dobry warsztat. Jak standardy jakości! Odlewy powinny być ostre, wyraźne. Detal powinien być bogaty, anatomia poprawna a pozy – możliwie realistyczne.

Naturalnie nowsze wzory są lepsze. Ba, ostatnia zaprezentowana figurka – Poszukiwacz – już wygląda jak coś, na co można by było wydać gotówkę bez poczucia żalu! Niestety, istnieją powody, dla których nie ma to już większego znaczenia; Pierwszy z nich to czas – jest już zdecydowanie za późno na próbę zmiany wizerunku, kiedy w świat szeroki poszła fama, że modele są szpetne jak Miley Cyrus na kuli do burzenia budynków. Drugi jest jeszcze gorszy – zestawy startowe nadal straszą koszmarkami, a to jest niedopuszczalne, by po otwarciu pudełka ze starterem do wybranej frakcji  konfrontować się z paskudami niskiej jakości. Dorzućmy do tego fakt, że nawet prezentacja modeli na oficjalnej stronie wyglądało po prostu słabo, bo zaskakuje, biorąc pod uwagę fakt, że w kraju mamy co najmniej kilku wyśmienitych malarzy, którzy za odpowiednią kwotę byliby w stanie nawet tak paskudne rzeźby sprzedać świetnym malowaniem.

Po drugie – prezentacja. „12 Powodów…” w założeniu miała to być seria klipów promocyjnych, w których twórcy systemu prezentują nam jego najmocniejsze strony, próbują nas zachęcić unikalnymi elementami oferowanymi przez grę… Szczerze, to dobry pomysł! Gorzej z realizacją. Nie będę pierwszym ani jedynym, którego ów filmiki po prostu odrzuciły poziomem wygadywanych na ich łamach bzdur. Nie chcę rzucać oskarżeń… Być może po prostu twórcy NST nigdy w życiu nie grali w żadną inną grę figurkową i sądzili, że w istocie odkrywają Amerykę? Że takie rzeczy jak system reakcji, limitowana amunicja, aktywny stół gry to jakieś niesamowite, przełamujące horyzonty idee? Kiedy w rzeczywistości wszystkie te mechanizmy są znane w bitewniakach od lat? Sam termin często używany w tych klipach, to przeklęte „w przeciętnym bitewniaku” – moje pytanie brzmi, jaki bitewniak jest tym mistycznym „przeciętnym bitewniakiem? Bo szczerze powiem, nie jestem w stanie się domyślić. Jedyna relatywna nowość tego systemu to ów mistyczny Akumulator, do którego i tak nie każdy jest przekonany, bo nagradzanie gracza, któremu już idzie dobrze nie jest mechanizmem balansującym rozgrywkę…

Opieranie marketingu na negatywnej kampanii to słaby pomysł – próba wciskania ludziom, ze granie w inne gry bitewne to błąd, bo Neuroshima Tactics jest niemalże mistycznym Graalem gier figurkowych miała szansę tylko wtedy, gdyby taka była prawda, a niestety NST jest systemem jak każdy inny, oferującym standardową rozgrywkę w skali skirmishowej, bez żadnych niesamowitych rewolucji w tym temacie. Słowem, próbowana stworzyć hype, a gra nie miała dość blingu, by ów hype spełnić chociażby w części…

Po trzecie – syndrom zaniedbanego dziecka. Ciężko jest uwierzyć w system, który wygląda tak, jakby sami wydawcy uważali,  że jest skazany na porażkę. Nieregularne nowości, spore obsuwy z wydaniami poprawek, errat czy nowych modeli. Na oficjalnej stronie  systemu ostatni news jest z maja! Maja! Mamy październik, więc przez trzy miesiące co się z systemem dzieje? Wygląda jakby był martwy. Dolejmy oliwy do ognia – ostatni model, jaki zaprezentowano, czyli ów ‘Poszukiwacz’ został nam pokazany końcówką stycznia tego roku! Czyli mamy osiem miesięcy absolutnego braku czegoś nowego dla tej gry w formie modeli. Nie wiem jak wy, mili czytelnicy, ale dla mnie to jest lekka przesada i w sumie nie ma lepszego dowodu na to, że system jest techniczne martwy – wiadomo, zapaleni fani nadal się znajdą, ktoś, gdzieś pewnie utnie sobie jakąś rozgrywkę w domowym zaciszu, ale jak wciągać nowych graczy do gry, która daje wszelkie oznaki bycia denatem? Kiedy się mnie ktoś zapyta „Kiedy wyjdzie coś nowego do mutków?” a ja mu odpowiem wzruszeniem ramionami i zdawkowym „Pewnie nigdy”, to przecież nie będę kłamać… Osiem miesięcy wydawniczej pustki robi swoje.

Po czwarte – nieodpowiednie przygotowanie produktu. Czytaliście zasady do Neuroshima Tactics? Widać po nic, że dla twórców gry jest o novum, że doświadczenie w pisaniu gier fabularnych czy planszowych nijak się ma do realiów gier bitewnych. Zasady są niejasno opisane, pokręcone, nieczytelne, często-gęsto zapchane ‘wstawkami fluffowymi’ – a przecież mechanika gry powinna być wyłożona w sposób niemalże podręcznikowy, jakbyśmy czytali o zagadnieniach matematycznych tak, by wszystko było jasne i klarowne. Nie potrzebuję wiedzieć o tym, jaką „filmową” scenę dana zasada może stworzyć na stole, ale potrzebuję wiedzieć jak dana zasada funkcjonuje, czy nie koliduje z innymi i czy nie tworzy problemów, kiedy spotyka się z innymi zasadami… A to tylko wierzchołek góry lodowej! A musieliśmy czekać przecież naprawdę długi, by widzieć jakieś poprawki, by dostać bardziej przejrzysty opis mechaniki… Nie mówiąc już o systemie do prowadzenia kampanii, który też pojawił się długo po czasie i pomimo bycia całkiem solidnym, również nie wniósł nowych standardów do zabawy…

Słowem, NST miało potencjał, który zwyczajnie został roztrwoniony przez twórców systemu – świetne, popularne uniwersum Post-Apo to za mało, by gra się sprzedała tylko na takiej podstawie! W teorii jest jakieś tam światełko w tunelu, jakaś nadzieja na lepszą przyszłość, bo wieść gminna niesie, ze jakieś amerykańskie wydawnictwo nabyło prawa do NST i niby ma coś z tym zrobić mają zamiar ją wykorzystać, bo jak świat długi i szeroki nie znam firmy, która kupuje licencję by ją odstawić na półkę. Póki co jednak wszystko milczy jak zaklęte i przyszłość tego systemu stoi pod wielkim znakiem zapytania.

Smutno mi to mówić. Naprawdę. Wiem, że tekst i jego ton może wykazywać, że jestem jakąś ‘ukrytą opcją niemiecką’ i jestem wrogo nastawiony do systemu, ale to nieprawda – kiedy dowiedziałem się o premierze polskiej produkcji skirmishowej post-apo w świecie, który znam i lubię byłem po prostu wniebowzięty i zasmuca mnie fakt, że cały ten potencjał został rozgromiony przez jego słabe prowadzenie od dnia pierwszego. Cóż, pozostaje liczyć iż ów nowe wydawnictwo – jeżeli w istocie przywróci grę do życia! – będzie miało dużo lepszy marketing, lepiej zarządzi tym produktem i jeszcze postawi ten system na nogi. Póki co jednak z ciężkim westchnieniem zamykam moje obcowanie z tym systemem z lekką nutką satysfakcji, że modele sprzedałem póki jeszcze system dawał znaki ży