[17.IX.2013] ROC#18: Snorri Rottstein & Golemic Flea

Taka smutna szarówka za oknem to idealna aura do napisania ponurego tekstu o stanie polskich gier bitewnych. Wiecie… Neuroshima Tactics, Wolsung Steampunk Skirmish Games, Ogniem i Mieczem… Ale nie, nie będziemy sobie psuć humoru, nie będziemy pisać o tym, że Neuroshima miała zmarnowany potencjał od samego początku przy słabej jakości modeli i prezentacji. Nie wspomnę o tym, że chociaż Wolsung zbiera niezłe recenzje i ma całkiem zgrzebne modele, to nowości do ów systemu coś nie widać, nie słychać. Tak naprawdę Ogniem i Mieczem to jedyna rodzima produkcja, która się nie zwija, a rozwija, która prezentuje profesjonalną jakość wydania i obsługę tytuły przez producenta… Ale aktualnie cała marketingowa machina wygląda na skierowaną na rynek zewnętrzny. Nie ma co winić wydawcę, tam są pieniądze, tam są fani!

Najgorsze jest to, że przecież w kraju mamy wszystko, co potrzebne, by skleić boski system. Mamy specjalistów w każdej możliwej dziedzinie! Wyśmienici rzeźbiarze? Są. Malarze miniaturek światowej klasy? Tuziny! Ludzie wiedzący, jak napisać dobre, działające zasady z solidną mechaniką? Jestem w stanie wypisać kilka nazwisk. I w sumie nawet się za to zabiorę, znaczy się za porządny tekst o stanie polskich produkcji – w końcu w cichym zakątku sieci rośnie Norsgard, Prodos Games cały czas spamuje nas renderami do wskrzeszonego Warzone’a, Pulp City rośnie w siłę, choć oczywiście tylko za granicą… jest o czym pisać! Dziś jednak chciałbym skupić się na małym blisterze, który w momencie wystukiwania tych słów na klawiaturze leży tuż przy mnie.

Snorri Rottstein na Pchle-Golemie! Czyż sama nazwa nie napawa radością? Kiedy ogłoszono plany wydania Wolsunga w wersji dla miłośników figurek poczułem pewien dreszczyk emocji – uwielbiam klimaty steampunk’a, nie ważne, czy o rdzawym smaku dymu, syfu i zepsucia czy w kolorowym wydaniu wiktoriańskiej komedii. Wolsung dodatkowo okazał się dość trafnym settingiem, zyskując niejakie uznanie nawet za granicą – i choć daleko mu, wydaje mi się, do popularności settingu Neuroshimy, to jednak nadal jest to mocny świat do stworzenia różnych produktów – gier planszowych, karcianych i wreszcie figurkowych! Wolsung to ładnie skontruowane klasyczne fantasy polane steampunkowym lukrem – mamy więc krasnoludy, ogry, trolle, elfy, pełen zestaw ‘standardowej watahy fantastycznych ras’

Snorri jest krasnoludzkim wynalazcą. Albo gnomim, kto i tam wie… tak czy siak jako zapalony entuzjasta magicznych i mechanicznych dziedzin nauki postanowił zbudować sobie, a co, mechaniczny środek przyspieszonej lokomocji. Z jakiegoś nietypowego rozumowania, zamiast mechanicznego kotka, psa, owieczki czy chociażby konia, przyciasny melonik najpewniej wpłynął na jego rozumowanie i stworzył on sobie mechaniczną pchłę! Skoczny i zwinny środek lokomocji, to pewne, choć pomimo błyszczącego metalu, kształtnej, dobrze zaprojektowanej konstrukcji… Raczej żadna dama nie uznałaby mechanicznej, napędzanej parą pchły za dzieło sztuki.

Sam model składa się z siedmiu elementów, gdzie sześć odlano w białym metalu – standardowym aż miło, szczegółowym i odlanym bez żadnych uszkodzeń, niedoróbek czy nadlewek. Elementy są szczegółowe, a rzeźba sama w sobie jest ładniutka – Micro Art Studio odpowiedzialne jest za wzory, i był to zdecydowanie dobry wybór ze strony Kuźni Gier, bo jest to jednak studio znane z doskonałej jakości swojego warsztatu, ładnych rzeźb. Snorri i jego pchła tylko to potwierdza. Muszę też pochwalić wybór materiału na ostatni element – odwłok jest wykonany z miłej w dotyku, twardej żywicy o eleganckiej ostrości detalu co cieszy oko. Wybór żywicy był o tyle słuszny, że jest to dość duży element, i w metalu byłby zarówno ciężki jak i sprawiający problemy w porządnym sklejeniu bez pinowania. A tak sama kropelka wystarczy.

Słowem podsumowania – Jeżeli na podstawie jednej figurki miałbym czelność oceniać całą linię wydawniczą, to Snorri Rottstein na golemicznej pchle zdecydowanie zagarnąłby dla Wolsunga pozytywne noty. Od razu zaznaczę, że o ile sama pchła jest śliczna, to postać jest wysoce przerysowana, komiksowa w swoich proporcjach i kształtach – nic nie jest skrzywione czy zmutowane jak w paskudach do Neuroshimy, ale kontury są grube a kształty proste. Co w zupełności nie szkodzi odbiorowi wizualnemu modelu a trzeba dodać, że cała linia figurek do Wolsunga posiada tę cechę – z całą pewnością jest to więc charakteryzacja, wybór stylistyczny, który zdecydowanie pasuje do szaty graficznej tego settingu. Czyli in summus, wszystko na plus. Dodajmy do tego przyzwoitą cenę na model tej wielkości (*choć przyzwoitą nie oznacza przystępną – Infinity posiada modele podobnej wielkości za circa 30% niższe pieniądze!*) i Wolsung w moich oczach to solidny potencjał, który tylko doprasza się o aktualne wsparcie wydawcy, by mieć możność odpowiednio rozkwitnąć.