[06.XI.2012] Infinity: Fluff i Modele

Listopad! I to jaki, piękna złota Polska jesień, w każdym razie przynajmniej co drugi dzień, a już z całą pewnością przynajmniej raz albo dwa razy w tygodniu!  Tak czy owak aura jest w miarę pozytywna, jak człowiek wypocznie, to i moc twórcza w sobie czuje, palącą potrzebę powrotu na tory regularnych wpisów – nie jest źle, sobie wmawiam, forma jest nienajgorsza, regularnie coś się pojawia, ale chciałbym utrzymać codzienną aktualizację, bo w końcu czemu by nie? Ot, dobra organizacja dnia i wszystko da się zrobić. A przecież zawsze jest o czym skreślić te kilka słów, więc nie ma porządnej wymówki. Cóż, zakasać rękawy i do pracy, a jako że już dawno odgrażałem się, że skoro i tak co miesiąc robię przegląd nowości do Infinity, to równie dobrze mogę wam, moi zacni czytelnicy, przedstawić ów system w pełni swojej chwały. Nie oszczędzajmy się więc i przejdźmy do pierwszej części prezentacji, czy do fabularnego tła oraz modeli!

Infinity to gra bitewna w skali skirmishowej osadzona w klimatach Science-Fiction ze lekką stylizacją na mangę. Rozbijmy to zdanie na kluczowe elementy – gra bitewna w skali skirmishu oznacza, że na polu bitwy nie spotkamy wielkich regimentów czy zwartych oddziałów, a modeli po jednej stronie raczej nie będzie więcej niż tuzin, góra dwa (*i to tylko w ekstremalnych wypadkach*) z większym skupieniem na działalności pojedynczego modelu niż ich grupy. Science-Fiction raczej nie należy nikomu wyjaśniać a co do ‘lekkiej stylistyki mangowej’ – chodzi głównie o ilustracje w podręcznikach i kontrastową feerie barw używanej w prezentacji modeli oraz poszczególnych frakcji; Nie jest to więc Anima, ale z pewnością nie jest to grimdark czy space opera. Gra używa miniaturek w skali ‘Hero’, czyli pi-razy-oko 28 milimetrów ze stajni Corvus Belli, wydawcy gry.

W roku 2006 wygrała tytuł najlepszej gry roku według czytelników serwisu „Wargaming News” a pierwszy dodatek – Human Sphere – zdobył ten tytuł ponownie w roku 2011. System rozprzestrzenił się na cały glob i jest jednym z najpopularniejszych skirmiszy pośród miłośników gier bitewnych, spokojnie konkurujący czy nawet przebijający wzięciem steampunkową Warmashine od Privateer Pressa. Gra, okazuje się, miała na tyle dużą siłę przebicia, że jest znana i grywana również na naszym rodzimym poletku, głównie dzięki nieustającemu wsparciu polskiego dystrybutora, firmy Wargamer.pl – choć oczywiście w ‘młotkolandzie’ naszego kraju i tak ciężko znaleźć solidną bazę graczy innych systemów niż te od Games Workshop (*nie licząc gier historycznych!*), to jednak w większych miastach odnalezienie chętnych na partyjkę w ‘Nieskończoność’ nie powinno stanowić większego problemu!

To tyle, jeżeli chodzi o faktoidy z systemu… O co biega? Czemu nie umarł w cieniu zapomnienia i wyrwał się z trudnego okresu ‘bycia niszowym’ do kostko-turlającego mainstreamu? Czym system uwiódł masę graczy ze wszystkich zakątków świata? Jest to dość swobodna dywagacja, ale jak to zwykle bywa, złożyło się na to kilka czynników i kilka świetnych ruchów wykonanych przez samego wydawcę. Kiedy słyszę, jak ktoś przekonuje nowych, potencjalnych graczy to jednym z pierwszych i najtwardszych argumentów jest polityka wydawnicza zasad; Wszystkie są dostępne całkowicie i absolutnie za darmo do ściągnięcia z oficjalnej strony gry – i nie, nie mówimy tu o żadnych ‘Quick Play Rules’ czyli okrojonych zasad na prowadzenie wstępnej rozgrywki zawartością startera, tak jak to robią inne firmy, tylko pełna, wycięta z pełni z podręczników sekcja ‘Rules’, gotowa do ściągnięcia i przestudiowania. Tak samo listy armii, listy uzbrojenia, erraty i zasady specjalne… Wszystko, co potrzebne do gry za wyjątkiem samych modeli jest całkowicie za darmo do pobrania z ich oficjalnego serwisu. Wspaniały krok, który z pewnością przyczynił się do szybkiego rozprzestrzenienia się systemu – skoro zasady nic nie kosztują każdy może sobie poczytać i się przekonać, o co w tym wszystkim chodzi.

A chodzi o to, że zasady okazały się co najmniej bardzo dobre – oczywiście nie czarujmy się; Nie istnieje coś takiego, jak zasady doskonałe, zawsze znajdą się jakieś niedomówienia, sytuacje, których twórcy systemu nie przewidzieli czy zwyczajne błędy, ale te są skrupulatnie naprawiane w erratach i dodatkach. Co zaś się liczy to sam rdzeń, kwintesencja zasad oraz to, co wprowadzają do rozgrywki. Kluczowym elementem mechaniki Infinity i swoistym czarnym koniem marketingu tej gry jest system ARO – Active Reaction Order i towarzyszące mu hasło ‘zawsze jest twoja tura’. I jest to prawda – gdyż w trakcie trwania tury przeciwnika możemy aktywnie reagować na jego poczynania. Kiedy do nas strzela, możemy odpowiedzieć ogniem, próbować uniku, rzucić dymny granat… Aktywnie oddziałujemy na przebieg tury naszego przeciwnika co nadaje rozgrywce fantastycznego dynamizmu. Dorzućmy to tego niedościgniony poziom balansu poszczególnych frakcji, który do dzisiaj stanowi złoty wzór dla wszystkich innych gier bitewnych, a uzyskamy kolejny bardzo mocny punkt stojący za dynamicznym rozkwitem gry. Oczywiście, by nie było tak różowo trzeba zaznaczyć, że system posiada dość paskudną krzywą nauczania – obfitość zasad do zapamiętania wliczając w to funkcjonowanie poszczególnych typów animacji, rodzajów uzbrojenia i zasad specjalnych jest całkiem zatrważająca, i będzie z pewnością wymagać wielu rozgrywek, by opanować to wszystko w miarę płynnie.

No i nareszcie trzecim ważnym kluczem do popularności każdej gry figurkowej są, cóż, właśnie figurki. Nawet najlepiej skrojone i diablo innowacyjne zasady nie uratują gry, która próbuje wciskać swoim klientom kaszaloty a nie cukierku dla oczu. Tutaj jednak Corvus Belli bardzo wysoko podnosi poprzeczkę – już kiedy zaczynali mogli poszczycić się porządnymi wzorami, ale wraz z rozwojem firmy i samej gry rzeźbiarze nabrali coraz to większej wprawy i dzisiaj śmiało jestem w stanie napisać, że modele do tego systemu są jednymi z najpiękniejszych na rynku, o morderczym poziomie detalu, przeważnie zacnej anatomii, świetnie stylistyce i dużej unikalności we wzornictwie (*jestem w stanie rozpoznać, że model należy do Infinity nawet jeżeli go nigdy wcześniej nie widziałem na oczy*). Rzeźby prezentujące przedstawicieli płci pięknej też należą do jednych z najładniejszych, jakie było mi dane oglądać – pozbawione groteskowej przesady czy nieudolnej toporności. Słowem, pośród wszystkich ośmiu frakcji każdy z pewnością znajdzie przynajmniej jedną, która wpasuje się w jego gusta. Modele do tego nie są zbyt drogie, a tzw. ‘koszt wstępu’ do rozgrywki to zaledwie 130-150 zł, co w porównaniu do innych systemów wypada całkiem pozytywnie.

Skoro mamy już ogólny obraz systemu przyjrzymy się settingowi czy też fluffowy – tłu fabularnego tejże gry. 175 lat w przyszłość od dnia dzisiejszego rasa ludzka sięgnęła gwiazd, największe ziemskie mocarstwo stworzone z popiołów wielkich wojen rozwinęły swoje wpływy poza znany układ słoneczny, rozbudowując swoje imperia na nowych planetach w poszukiwaniu surowców, bogactw i wpływów. Sama wojna uległa zmianie – w dobie nowoczesnych technologii, powszechnemu dostępowi do uzbrojenia masowego rażenia oraz zaawansowanej wojnie cybernetycznej wielkie konflikty zbrojne przestały się liczyć; skoro mała grupa komandosów z dobrze wyszkolonym hakerem może stworzyć takie same szkody, jak cała armia, gdzie jest sens w wysyłaniu całej armii? Nie mówiąc już o tym, że otwarty konflikt nie wpływa pozytywnie na interesy, handel informacją czy opinię społeczną – i choć konflikty pomiędzy mocarstwami trwają nieustannie, to przekształciły się w starcia wyspecjalizowanych sił, w dużej mierze ukrywanych przez mediami i nieświadomą populacją.

Rozbita ludzkość tocząca swoje wewnętrzne spory musi się jednak mierzyć z dużo bardziej przerażającym przeciwnikiem – odkrywanie kosmosu przyniosło ludziom wiele dobrego, ale też doprowadziło do kontaktu z Wyewoluowaną Inteligencję, sztuczną formą życia o stopniu technologicznego zaawansowania przekraczającego wszystko, co ludzie są w stanie objąć swoim aktualnym stanem wiedzy. Połączone Armie bezlitosnych obcych kierowanych niezłomną i niewyobrażalnie potężną wolą ów sztucznej inteligencji ma na celu podbicie ludzkości i jak i każdej innej rasy w galaktyce, podporządkowania sobie przydatnych ras by otworzyć projekt transcendencji , przejścia na wyższy stan egzystencji – choć cel brzmi wyniośle, metody stosowane przez Połączone Armie są brutalne i bezkompromisowe, a rozbita ludzkość nie będzie miała żadnych szans przed nadchodzącą inwazją, jeżeli nie odrzuci starych waśni na bok i nie stanie pod jednym sztandarem. Do tego właśnie dąży ALEPH, najbardziej zaawansowana sztuczna inteligencja stworzona przez ludzi, byt kontrolujący praktycznie całkowicie przepływ informacji w całej Ludzkiej Sferze, budujący post-ludzi – kolejny etap rozwoju ludzkości, konieczny do przeciwstawienia się najeźdźcy. Niestety, długa historia ciągłych konfliktów nie jest łatwa do wymazania i zepchnięcia w niepamięć, tak więc ALEPH ma przed sobą trudne zadanie i ciągle kurczący się czas…

Jak widzimy, mamy swoista klasykę SF, motyw znany nam też z innych gier i uniwersów – ot, rozproszone frakcje kłócą się między sobą o trywialne rzeczy jak władza, surowce czy dyplomatyczne konwenanse a w tym samym czasie Wielki i Zły nadchodzi, by skopać wszystkim tyłki i zmusić kłótliwych urwisów do zjednoczenia sił. Odświeżającym bonusem jest to, że ów ‘wielki i zły’ w systemie Infinity nie ma na celu czegoś tak prostackiego jak władza nad galaktyką czy chęć niesienia śmierci wszystkiemu, co ludzkie. Ot, ów kosmiczna sztuczna inteligencja pragnie jedynie przekroczyć barierę rzeczywistości i stać się czymś więcej, poznać ostateczną prawdę o wszechświecie i wynieść się poza standardowy modle pojmowania… I zrobi wszystko, by dojść do tego celu. No, ale po drodze ma jeszcze do pokonania kilka ludzkich supermocarstw, zaawansowaną A.I. stworzoną przez tychże oraz inną obcą rasę, które dzielnie odpiera ataki Połączonych Armii i prowadzi z nimi nieustającą wojnę. Przyjrzyjmy się tym frakcjom pokrótce:

PanOcenia to numer jeden wśród mocarstw Ludzkiej Sfery. Posiada najwięcej planet pod swoją administracją, ma najbogatszą, prężną ekonomię i znajduje się w posiadaniu najbardziej zaawansowanych technologii dostępnych ludzkości. Pragmatyczna i hojna, PanOcenia jest tyglem wszystkich możliwych kultów, dumnie prezentujący spuściznę najlepszych cech zachodniej cywilizacji jeżeli chodzi o swobody obywatelskie i opiekę społeczną. Dumni ze swojej dominującej pozycji na międzynarodowej arenie z fanatycznym zapałem szerzą swój ‘punkt widzenia’ – polityką, dyplomacją, a jak zajdzie potrzeba, odpowiednio zaaplikowaną siłą i dużym kalibrem. Pod względem rozgrywki jest to najprawdopodobniej najbardziej uniwersalna armia w grze o wysokich umiejętnościach strzeleckich i ogólnym zamiłowaniu do walki dystansowej – niestety, kiedy dochodzi do walki w zwarciu nie posiadają w swoim arsenale praktycznie niczego, co pozwoli im przetrwać z wrażymi rzeźnikami.

Yu Jing to druga potęga ludzkości, ciągle konspirującą i snującą intrygi mające na celu pokonanie swoich wrogów. Azjatycki gigant pod którego sztandarem zjednoczyła się całki daleki wschód tworząc jedną potęga o zróżnicowanej, orientalnej kulturze. Produkt dynamicznej industrializacji i błyskawicznego postępu, Yu Jing nieustannie walczy na wszystkich możliwych frontach ze swoim głównym rywalem, PanOceanią, starając się ich wyprzedzić chociaż na jednym froncie, by nareszcie posiąść tytuł pierwszego supermocarstwo w Ludzkiej Sferze. Siły Yu Jing polegają na walce w zwarciu, bezlitosnej i natychmiastowej, opierając swoją militarną potęgę na powszechnym wykorzystaniu ciężkiej piechoty oraz wyśmienicie wyszkolonych żołnierzy do walki wręcz takich jak cała kasta żołnierzy Ninja czy morderczych Oniwaban (*co, by było zabawniej, jest inną nazwą dla, cóż… Ninja*) gotowych do poszatkowania dowolnego celu.

Ariadna to państwo powstałe z iście wybuchowej mieszanki potomków pierwszych ludzkich kolonistów w kosmosie, który dawno temu wyparował podczas podróży. Lądując na wyizolowanej, odległej planecie koloniści amerykańskiego, szkockiego, francuskiego i rosyjskiego pochodzenia musieli dostosować się do niesprzyjających warunków, morderczej fauny i flory oraz wzajemnej wrogości. Kiedy ponownie odzyskali kontakt z Ludzką Sferą dowiedzieli się z niejakim smutkiem, że technologicznie są kilka dekad do tyłu – co nie przeszkadza im nie ustępować na arenie międzynarodowej dzięki totalnej militaryzacji całej społeczności oraz dostępu do bardzo cennego i rzadkiego minerału: Tasseum. Ariadna to dość nietypowa frakcja do grania – nie posiadają oni dostępu do zaawansowanych technologii takich jak termo-optyczne kamuflaże czy wizjery spektralne, ale z drugiej strony brak zaawansowanej technologii aktualnie czyni ich całkowicie odpornych na ataki hakerów.

Haqqislam, czyli Nowy Islam to mniejsze mocarstwo w Ludzkiej Sferze, nawet nie aspirujące do tego tytuły, posiadający w swoich rękach zaledwie jeden system gwiezdny. Odseparowani od brutalnego fundamentalizmu Haqqislam pragnie stworzyć nowy wzór czerpiąc z najlepszych idei swojego wyznania, opierając swą siłę na kulturze, nauce i medycynie, poświęcają się naukom humanistycznym i filozofii. Nauki biosanitarne i terramorficzne są najsilniejszymi cechami tej frakcji – znani ze swojej niezwykle zaawansowanych technik inżynierii genetycznej oraz niemalże całkowitemu monopolowi na substancję znaną jedynie jako Jedwab (*nie mającej niczego wspólnego ze znanym nam materiałem*) stanowią niewielki, acz zabójczo ważny element w międzynarodowych rozgrywkach. Ich interesy bronią wysoce wyszkolone siły zbrojne bazujące na elitarnych grupach Hassassynów, wyszkolonych w pojedynczej specjalizacji do granic możliwości oraz na żołnierzach zmodyfikowanych genetycznie do regeneracji ran czy dokonywania nadludzkich czynów (*jak chociażby skok na kilkanaście metrów*).

Nomadzi to zaiste odosobniony przypadek w Ludzkiej Sferze, niewielka grupa pokręconych świrów pływająca przez odmęty kosmosu na trzech okrętach gargantuicznych rozmiarów… Kim są Nomadzi? To ludzie, którzy nie życzą sobie życia uzależnionego przez markoekonomiczne bloki supermocarstw, którzy nie chcą żyć w społeczeństwie totalnej kontroli, gdzie wszechobecna sztuczna inteligencja penetruje każdy aspekt żywota. Ludzie pragnący wolności. I tak znajdują ją na ów trzech okrętach. Tunguska to centrum informacji, siedziba najlepszych hakerów galaktyki i brokerów wszelkich informacji. Corregidor to okręt najemników, najbrutalniejszych oddziałów w Ludzkiej Sferze, specjalistów od każdej mokrej roboty. Zaś Bakunin to latający dom wariatów, gigantyczny targ wypełniony po brzegi egzotycznymi towarami, technologię obcych, najdziwniejszymi narkotykami i wszystkim, co można sobie wyobrazić. Jako armia Nomadzi są dość nietypowi… przeciętne statystyki i brak wyszkolenia nadrabiają totalnie odpałowymi technologiami, jak biegające bomby, zmutowani psychole do walki wręcz czy stymulanty bojowe.

Połączone Armie to prawdziwa siła w galaktyce. Składająca się z najbardziej zabójczych ras jakie Wyewoluowana Inteligencja oszczędziła by zaprzęgnąć je do swojej służby. Moraci, rasa umięśnionych brutali rozumie tylko i wyłącznie wojnę, konflikt i przelew krwi – idealni żołnierze, nieustraszeni, nieustępliwi i agresywni, stanowią szpic włóczni i zawsze znajdziemy ich na pierwszej linii wszelkich konfliktów wywołanych przez E.I. Często brutalna siła nie wystarcza, ale wtedy Połączone Armie prezentują swojego asa w rękawie, czyli Shasvastiich, rasę wyśmienitych mistrzów przetrwania, urodzonych zwiadowców, szpiegów, komandosów i agentów specjalnych. Shasvastii nie posiadają brutalnej siły Moratów, ale ich technologia jest dużo bardziej zaawansowana – nie mówiąc już o tym, że nie mają żadnych skrupułów przy stosowaniu nieczystych numerów. Jeżeli jednak nic nie wystarcza, ani brutalna siła, ani podstęp, E.I. wysyła swoich najbardziej śmiercionośnych żołnierzy – super żołnierzy doprowadzonych genetycznie do perfekcji, mieszankę biologicznego tworu oraz maszyny, jednych z najgroźniejszych wojowników jakich Ludzka Sfera doświadczyła na swojej skórze. Poza tymi trzema głównymi siłami Połączone Armie posiadają na swych usługach więcej obcych ras, jak insektoidalnych Exrachów czy zwierzęcych ‘Głodnych’.

ALEPH to unikalna Sztuczna Inteligencja kontrolująca technologiczne systemu oraz sieci danych w całej Ludzkiej Sferze – jest spoiwem pomiędzy wszystkimi mocarstwami, elementem łączącym wszystkich ludzi w całej galaktyce z drobnymi wyjątkami tych, którzy zrobili wszystko, by się uwolnić spod jej wpływów. ALEPH mimo wszystko jest najważniejszym i najpotężniejszym sprzymierzeńcem ludzkości – bez niej cała ekonomia by się załamała a społeczności popadły by w absolutny chaos bez jej nieustannego wsparcia. Jest też jedynym bytem, który zdaje sobie sprawę z potrzebny zjednoczenia ludzi przeciwko prawdziwemu przeciwnikowi – Połączonym Armiom pod wodzą Wyewoluowanej Inteligencji. Siły wojoskowe ALEPHU są wysoce elitane, składające się z post-ludzi i maszyn o niezwykle zaawansowanym stopniu technologii z wyraźnym podziałem na specyficzne role. ALEPH może również pochwalić się przywracaniem do życia wielkich postaci z historii ludzkości w formie nowych tworów – jak chociażby Achilles, odpowiedź ALEPHU na super żołnierzy Połączonych Armii.

Tohaa to najnowsza frakcja dostępna w grze, która pojawiła się na sklepowych półkach wraz z premierą najnowszego dodatku. Ów rasa obcych toczy nieustanny, zażarty bój z siłami Połączonych Armii pod wodzą E.I., nie ustępując ani kroku dzięki zaawansowanej technologii w dziedzinie bioinżynierii, tworząc zabójcze uzbrojenie wirusowe, pancerze symbiotyczne czy posuwając się nawet do modyfikacji innych ras w celu zwiększenia ich potencjału tak, by mogły one stanąć z nimi ramię w ramię w walce z Połączonymi Armiami – co jest koniecznością, by móc przeważyć szalę konfliktu na swoją stronę. Co do armii, cóż, niewiele można na ich temat powiedzieć, jako że póki co poza starterem za dużo modeli w swoim wachlarzu nie mają – co wiemy na pewno to to, że pancerz symbiotyczny znacznie zwiększa ich wytrzymałość na różne warunki pola bitwy a szeroki dostęp do broni wirusowej z pewnością wymusi pozostałe frakcje na częstsze wystawianie jednostek z silnymi tarczami biotechnologicznymi.

I tak na dzień dzisiejszy wyglądają – w wielkim skrócie! – dostępne frakcje w grze. No prawie – są jeszcze najemnicy, którzy na początku istnienia systemu istnieli trochę sobie a muzom, a teraz, wraz z rozwojem gry, znaleźli swoje miejsce w armiach sektorowych, przeważnie oferując uzupełnienie luki w słabości poszczególnej frakcji.

I w tym momencie kończymy dzisiejszy tekst, zanim się za bardzo rozrośnie – następnym razem rzucimy okiem na zasady i ich niuanse. Dziękuję za uwagę! A jutro, krótka recenzja drugiego numeru „The Weathering Magazine” poświęconego efektowi zabrudzenia pyłem, piachem i ziemią.