[04.IV.2011] Pełna Prywata, czyli co ja Lubię #2

Elosza, znaczy witam droga młodzieży. Dzieje się na świecie! Forgeworld zasypał nas całym stosem nowym, pięknych modeli, aż łzy stają w oczach a portfel piszczy ze strachu, za kilka dni objawią się zapewnie nowości z Infinity (liczę na te Pupniki z Chimerą!), Adepticon gdzieś tam w odległej galaktyce się odbywa, a my tutaj siedzim, i nic nie robim - no, nie jest tak źle. Wziąłem się ostro za Diabelską Rybkę z nadzieją ukończenia jej na kwietniowy PMOTM (Gloria Victis), tak samo zmyłem Taurana (nie wyszedł - m.ike mnie uświadomił w tej gestii) i wziąłem się za Imperialną Piąchę, póki kolor żółty mam na wokandzie. A dziś kontynuuję i temat prywatny, czyli w jakie systemy gram, grałem czy też mam zamiar grać, oraz powody, które stoją za taką decyzją! Do dzieła.

 

Warmachine/Hordes | Status: Zbieram, grałem - Rhul, Skorne

Wzięte ogółem, bo tak naprawdę to jeden system z odmienną mechaniką na dwa zestawy frakcji. Warmachine przyciągnął mnie dawno temu tym, czym przyciągnął pewnie całkiem sporo innych graczy - wielkimi, napędzanymi parą i magią mechami zwanymi Warjackami. Coś takiego tkwi w każdym facecie, nawet w grubym nerdzie poplamionym Cheetosami, że ekscytuje się brutalnymi zapasami kilkumetrowych, żelaznych robotów z ogromnymi kominami na plecach. TO wyzwala emocję! Jakby tego było mało, mechanika bazowa Warmachine jest dobrze przemyślana, dobrze napisana, łatwa w odbiorze i nauce - można przejść od czytania do grania naprawdę w kilkanaście minut, a to wyczyn niełatwy, za co należą się brawa. Bawiłem się świetnie - do momentu, w którym system wymknął się spod kontroli jego twórców, co się niestety czasem zdarza. Widzicie, Warjacki były sztandarem systemu, tym czymś, co miało przyciągać graczy, co miało dominować na stołach i robić bum! Wtedy gra hulała jak powinna, umieszczona w swojej skirmishowej skali, z dwoma, góra trzema jednostkami piechoty, a resztą Warjacków. Niestety, wraz kolejnymi dodatkami solosy i piechota stawały się coraz mocniejsze, aż w pewnym krytycznym punkcie nikt nie chciał wystawiać poczciwych 'Jacków na stół, bo i po co, skoro inne jednostki mordowały i walczyły lepiej?

Jakby tego było mało, odwiecznym problemem Warmachine była chora krzywa nauczania oraz niewyobrażalna kombogenność systemu. Chora krzywa nauczania - każda jednostka miała swoje własne unikalne zasady, broń lub oba na raz. Poznanie wszystkich jednostek wrogich frakcji wraz z ich synergiami to tytaniczny wysiłek, i niejeden gracz zaliczył solidnego Nerdrage'a, kiedy został zmieciony z powierzchni ziemi przez nieznaną mu, morderczą synergię - czyli powód drugi, śmiercionośne kombosy. Coraz więcej modeli dało graczom narzędzia do konstruowania takich łańcuchów akcji, by doprowadziły do śmierci wrogiego dowódcy (warcastera) w jedną rundę! Błąd w Warmachine nie równał się dotkliwej stracie, lecz natychmiastowej przegranej. Słowem, nie było lekko - system zaczęto wyzywać od Infantrymachine, oskarżano go o totalne spsucie poprzez posiadanie kilku turbo śmiercionośnych, niewyobrażanie niekontrowalnych kombinacji... słowem, podupadał. Ratunkiem miała być Horda, gdzie monstra posiadały dynamiczniejszą, swobodniejszą mechanikę zarządzania i ogólnie były mocniejsze niż piechota w Hordowych frakcjach - niestety, nie tędy droga, jako że system Horde był skażony tę samą chorobą do system Warmachine, i wraz z kilkoma dodatkami także odczuł bolączkę w postaci niechcianego przeskalowania rozgrywki.

I w ten oto sposób sprzedałem swoją niewielką, ale dumną armię Skorne (czego żałuję do dziś...), ostając się jeydnie wiernie przy mych krasnoludach z Rhul i ich górniczych Warjackach, głównie dlatego, że od początku ssały kule i w graniu były Kucykiem Jednego Numeru (Landsliiiiide, bitches! - a przy okazji, zauważyliście, jak subtelnie przemyciłem kucyki do tekstu? Classic.), więc sie nie przejmowałem, że system psuje 'Jacki, i nadal przegrywałem z bananem na ustach ;) Wszystko jednak trochę we mnie odżyło, kiedy światło dzienne ujrzał Field Test Warmachine MK2 - panowie z Privateer Press nareszcie odnaleźli gdzieś swoje jaja, i postanowili zrebootować system z masą krytycznych i drastycznych poprawek w tych miejscach, w których system był dziurawy. Powiem tak - wyszło im! Warjacki powróciły na stoły - łatwiejsze i mocniejsze ataki specjalne, ogólnie lepsze statystyki i zasady, odporność na całkowite uziemienie a na dodatek darmowe punkty na 'Jacki dane nam przez Warcastera okazały się rozwiązaniem. Tak samo jak osłabieni i podrożenie piechoty, zmniejszenie skali rozgrywki oraz stworzenie banku uniwersalnych zasad specjalnych. Tak więc system pod względem mechanicznym został odratowany z sukcesem, gracze obudzili się ze snu i reaktywowali na całym świecie, nawet w Polsce, choć idzie to zaiste miazmatycznie. I tutaj znam powód - cena. Privateer Press ma ładne modele, acz w specyficznym, komiksowym stylu, który nie każdemu przypadnie do gustu. Teraz jednak przerzucili się na plastiki w horrendalnych cenach, przekraczających nawet standardy cenowe Games Workshop, co jest po prostu szalone! W ten oto sposób rozwój tego całkiem fajnego systemu został powstrzymany - skoro Skirmish jest tak drogi, jak Główne I Popularne systemy, to czemu miałbym sie w nie bawić? Jeszcze z tak nieliczną grupą aktywnych graczy? Fuck it! A szkoda... Co nie zmienia faktu, że powolutku zbieram swoją armię Krokodyloludzi, bo są po prostu kosmiczni.

 

Flames of War | Status: Chwilowo zainteresowany byłem, ale za drogie względem jakości...

Nie mogę nie wspomnieć o Flames of War, chociażby ze względu na krótki okres napalenia się na ten tytuł, jego narastającą popularność (tak, środowisko Flames of War jest prężne i liczne w Polsce - to że go nie widać wynika z tego, że siedzą zamknięci na własnych, nudnych, historycznych forach, hah!) i naprawdę świetnie skrojone zasady. Chociaż Płomienie Wojny opierają się na poczciwej K6, to szkielet bazowy mechaniki jest diametralnie odmienny od tego znanego nam z produktów GW, a opiera się na prostym założeniu, że testujemy nie ze względu na nasz skill, lecz na skill wroga. Sprawdza to się mówiąc baaaardzo ogólnie - oprócz tego zasady są bardzo obfite, jako że starają się w jak najrealniejszy i zarazem najprzystępniejszy sposób oddać realia bitew Drugiej Wojny Światowej. Nie jest to oczywiście dokładna symulacja (bo chociażby realne zasięgi broni w skali wymagały by nieludzko ogromnych stolików!), ale stara się, i jej to wychodzi. Są świetne zasady na naloty lotnicze, prowadzenia ostrzału artyleryjskiego, przemykanie się po lasach, walkę w zabudowanym terenie... słowem, gra jest bardzo intensywna i płynna, na dodatek z niesamowitą atencją na szczegółowość historyczną w budowaniu ogromnej bazy armii i formacji, którymi możemy pomykać po stołach - Anglicy, Kanadyjczycy, Nowozelandczycy, Polacy, Rumuni, Węgrzy... no praktycznie co zechcesz, i nie chodzi tylko o narodowości, ale też o niezliczone formacje biorące udział w tym ogromnym konflikcie!

Co mnie w ostateczności zniechęciło, to KOSMICZNA cena gry. Powiem tak - biedy nie cierpię, zdaję sobie sprawę, że gry bitewne to hobby raczej z tych kosztowniejszych, tak samo rozumiem, że modele tanie nigdy nie będą. Ale 180 zł za pięć żywicznych, małych czołgusiów z żałosnym poziomem detali to jednak grube przegięcie pały - za taką kwotę mogę nabyć starter do Infinity plus z jednej, dwa blistery, mieć 6-8 modeli metalowych doskonałej jakości, albo kupić ogromnego Land Rider'a, albo po prostu super wydetalony, duży model czołgu z elementami fotorawionymi i toczonym działem. Słowem, przegieli, tym bardziej, że modeli trochę trzeba mieć, by myśleć o rozgrywce na jakieś sensowne punkty. Gra więc wylądowała na legendarnej półce każdego żyjącego gracza, półce oznaczonej "Fajnie by było, ale zapomnij stary, nie sram bursztynem". I tam tkwi do dzisiaj.

I starczy na dziś.

Sponsorem dzisiejszego wpisu była Pinkie Pie mówiąca "Have Tuba, Will Travel" oraz Rarity wołająca "For I. Am. RARITY!". Ta-dam, ba dum tss!