[13.VII.2013] Privateer Press rozwija skrzydła!

Kolejny tekst o tym, jakie to Games Workshop jest niedobre? Jak to rytualnie podnosi ceny, sprzedaje plastik drogi jak metale szlachetne, wciska przeciętne limitowane edycje i dynda sobie grubo na pragnienia swoich fanów? Mógłbym, bo po prawdzie nasz ulubiony wydawca regularnie dostarcza nowego materiału do poczynania nań sobie, dziś jednak chciałbym skupić waszą uwagę na niesamowitym fakcie, który często-gęsto umyka z wizji zaciętych miłośników Wojennych Młotów. Szykujcie się, bo wiadomość ta może was dosłownie zrzucić z obrotowego krzesła na którym to zasiadacie przed waszymi biurkami… Uwaga… Games Workshop ma Konkurencję. Na mrocznych bogów, co? Gdzie? Przecież chyba nie Warzone, który niby ma być, a nikt nic nie wie. Raczej na pewno nie Warpath, który jest, ale tak naprawdę żadnej większej sceny – pomimo solidnych modeli w niskiej cenie! – się nie uświadczy. To cóż? Gdzież że jest ów mistyczna konkurencja?

Privateer Press. Wiecie, teraz jestem w pełni świadom, że na znacznej liczbie twarzy mych czytelników wykwitły uśmiechy politowania. Bo to, że PP od dawien dawna chciałoby być wielkim i tłustym konkurentem na udzielnym tronie króla gier bitewnych, to marzenie piękne, ale nie do spełnienia… Prawda? Ano nieprawda. Wiem jednak skąd te uśmiechy, skąd kiwanie głową, skąd podejście, że temat w stylu „Games Workshop nawala, ale to nic, bo Mechawarrior i Heroclix zdobywają popularność – co najmniej pięć osób w kraju już w to grają!” przewija się przez bitewniakowy półświatek niczym alergia sezonowa – ot, po pewnym czasie musi wykwitnąć, musi dać o sobie znać, by potem ustąpić, kiedy narzekanie się wyczerpie. Wszyscy to znamy, ja to znam doskonale jako osoba, która stara się promować systemy ‘trzeciego rzutu’, ale jednak nie da się ukryć, że, cytując poetę – Porwał nas huragan zmian.

Jeszcze kilka lat temu pisanie o tym, że jakikolwiek inny system może stawać w szranki z grami od Games Workshop byłoby zwyczajnie nie do pomyślenia. Cofnijmy się zaledwie 5 lat do tyłu, do 2008 roku. Co mamy na rynku poza Wojennymi Młotami, które prężą swoje muskuły? Na stoły uderzyła piąta edycja czterdziestki, White Dwarf zakończył transformację w biuletyn reklamowy, wyzbywając się ze swojej ramówki jakichkolwiek artykułów dla graczy, demony przechodziły swoją pierwszą metamorfozę w plastik… A u konkurencji? Privateer Press przechodziło swój najgorszy okres, w którym można było spokojnie czarnowróżyć, że jak tak dalej pociągną, to padną jak strucla, pociągnięci w otchłani zapomnienia przez zrujnowanie swoich własnych systemów nieprzemyślanymi dodatkami, rozwałką balansu i nie skupianiu się na ikonicznych elementach swoich gier. Do odrodzenia z popiołów pozostały 2 lata, w których to firma zorientowała się, że albo dokona radykalnych reform, albo pożegna się ze snami o potędze.

Infinity rozpoczynało tak naprawdę swoją karierę, Flames of War żmudnie, powoli acz nieubłaganie zdobywało popularność na rodzimych stołach, póki co poukrywane przez graczami SF/Fantasy dzięki rozkwitaniu w klubach raczej dedykowanych dla miłośników zabaw historycznych. Takie cuda jak MalifauX czy MERC jeszcze nie istniały, podobnie jak kluczowy system wydawnictwa Spartan Games… Słowem, rynek był bardzo wątły i zdecydowanie należał do Games Workshop. Zresztą, jeżeli sam fakt tego, że dzisiaj mamy dużo więcej tytułów do pogrania niż te pół dekady temu nie stanowi mocnego dowodu na to, że nieuchronna dominacja monolitu Wojennych Młotów kruszeje… To już nie wiem co takim dowodem jest.

Ale powróćmy do Privateer Press. Minęło pięć lat. Jest połowa roku 2013.  Firma powoli wdraża się w plastikowe modele, wydaje nowe frakcje do swoich systemów, prezentuje regularne nowości, odniosła sukces w reformie i naprawie niedociągnięć swoich gier wraz z premierą MK2 – drugiej edycji ich zasad, które nie było jedynie szlifem, ale ciężkim, dobrze opracowanym redesignem, którego celem był ‘powrót do korzeni’ ale tak, by sytuacja z pierwszej edycji się nie powtórzyła. No dobra, fajnie, udało im się, nie popadli w zapomnienie, ludzie, którzy byli fanami ich systemów powrócili na łono przyrody i było wiele radości. Gdzie w tym wszystkim jest niby ta ‘konkurencyjność’ względem Games Workshop? W zachowaniu – widzicie, Privateer Press prowadzi ostrą, agresywną promocję i powoli acz nieubłaganie podąża śladami GW jeżeli chodzi o szerzenie miłości do swojego uniwersum, starając się dotrzeć do coraz to liczniejszego grona odbiorców przez użycie innych mediów. Przy okazji jednak nie popełniają błędu Games Workshop, i nie rezygnują ze zatwardziałych fanów swoich gier jako ważnego elementu ich hobby – nie odrzucają aktualnej rozgrywki jako kluczowego elementu napędzającego sprzedaż. Wspierają więc bardzo aktywnie, ba, prowadzą w sumie całkowicie scenę turniejową.

Co mam na myśli mówiąc, że podążają ścieżką wydawcy Wojennych Młotów? Ot, chociażby to – Skull Island Expedition, czyli nowiutka, jeszcze pachnąca świeżą farbą i entuzjazmem oficyna wydawnicza Privateer Press, której celem jest stać się ich odpowiednikiem Black Library; Która ma szerzyć fluff Żelaznych Królestw, która ma pobudzić miłośników Immoren, która – wbrew pozorom – ma szansę na aktywny rozwój nie tylko dzięki solidnej literaturze (*która, powiem szczerze, w niczym nie ustępuje czytadełkom Black Library – a powiedziałbym nawet, że taki „Dark Convergence” to była świetna lektura!*) oraz popularyzacji ich systemu RPG - może jeszcze nie w kraju, ale kusi, zarówno nowoczesna i solidna mechanik, która, by było ciekawiej, jest tak naprawdę bardziej rozbudowaną wersją tego, co znamy z bitewniaka, ale dzięki otwartemu okienku ‘stałego poszukiwania’ nowych autorów – sam się kurdę skuszę, i piłuje mój tekst o gatormenach w nadziei! Oczywiście, podejście do tego projektu Privateer Press ma całkiem interesujące i ewidentnie przemyślane – najpierw dostajemy tylko e-booki; Dzięki takiemu rozwiązaniu wcale nie tracą potencjalnych klientów (*popularność E-booków nawet u nas w kraju jest znaczna*) a koszta własne są w takim podejściu minimalne, i podejrzewam, że dzięki temu mogą ten eksperyment kontynuować bez stresu. Wyrażam nadzieję, że pewnego dnia zaczną drukować na papierze, i będę mógł sobie zarezerwować półeczkę dla czytadełek z ogarniętego wojną kontynentu Immoren.

Pamięta ktoś Invasion? Licencyjne dziecię Fantasy Flight Games, tak zwany Living Card Game, czyli kolekcjonerska gra karciana, w której nie musimy zdawać się na ślepy los, modlić się do boostera o mocne karty, tylko zwyczajnie uzupełniamy kolekcję według naszego widzimisię kupując gotowe zestawy 60 kart (*po 3 kopie 20 unikalnych kart, dokładnie rzecz ujmując*). Najpewniej jedyny sposób ciągłej publikacji na łamach jednej serii, który wychodzi wydawnictwu FFG… Invasion przez pewien czas cieszył się niemałą popularnością, na dzień dzisiejszy już się o tym tak nie słyszy, już się nie rozbija po forach czy lokalnych klubach, choć nie wątpię, że aktywni gracze ciągle istnieją (*choć metoda LCG jest bardziej ‘społecznie sprawiedliwa’ i mniej irytująca, to brak elementu handlu kartami znacznie zmniejsza interakcje pomiędzy graczami, co na pewno nie służy popularyzacji gry*). Oczywiście wspominam o tej grze nie bez powodu – wspominałem, że Privateer Press podąża ścieżką GW, prawda? Tak więc i oni zapragnęli mieć swój LCG i stworzyli High Command – dwa pudełka po circa 400 kart zarówna dla Warmachine jak i do Hordes, działających i funkcjonujących na tym samym systemie co właśnie Inwazja, czyli dwa zestawy podstawowe zawierające po predefiniowanej talii do każdej frakcji bazowej a w planach są dodatki uzupełniające – bonus w przypadku Privateer Press jest taki, że cały ich sposób zarządzania dodatkami do gry bitewnej polega na wydawaniu podręcznika zbiorczego, który rozdaje nowości mniej więcej po równo pośród wszystkich frakcji; Wraz z posiadaniem LCG w swoim arsenale produktów wydanie dodatku wpasowującego się w tematykę supelementu do bitewniaka to żaden problem, prawda? Choć raczej staram się omijać karcianek jak szatana (*eks-gracz w MTG…*) to kto wie, czy na zestaw podstawowy do Hordziątek się nie skuszę?

Zaczynamy dostrzegać ewidentne podobieństwa? Oficyna wydawnicza tylko dla własnego uniwersum, karcianka (*Do tego dokładnie LCG…*), czego jeszcze brakuje? Gry komputerowej. Wróć! Dobrej gry komputerowej. Choć Warhammer Fantasy Battles muszą się obyć raczej przeciętnym Mark of Chaos, to jednak czterdziestka ma za sobą bardzo popularną i dobrą serię Dawn of War – powiedzmy sobie szczerze, gra komputerowa, która zbiera dobre recenzje i uderza nawet to odbiorcy, który nigdy w życiu figurki z bitewniaka na oczy nie widział to doskonała promocja! Sam pamiętam z pracy w sklepie z bitewniakami, ile to dzieciaków-później-klientów zachwycało się, że „maryni jak z DoWa!” z przyklejonymi facjatami do szklanych gablot. I tutaj Privateer Press uderza tworząc i pracując nad Warmachine:Tactics! Szczerze powiem, nietypowe zagranie, bo zamiast atakować w gatunek popularny pośród szeroko pojętej gawiedzi, ot poczciwe RTS’y czy inne FPS’y, to prywaciarze odkurzają gatunek turówki taktycznej – I choć fani najpewniej to docenią, ze względu na fakt, że podział na tury oferuje firmie dużo lepsze zaprezentowanie możliwości taktycznych, zaklęć, umiejętności i tak dalej wszystkich dostępnych jednostek, którymi będziemy się szturchać w czasie zabawy, to jednak nie jest to gatunek zbyt rozpowszechniony.

Nie da się jednak ukryć, że wydawca nie robi sobie jaj i bierze byka za rogi na poważnie – dostępne aktualne materiały prezentują się co najmniej świetnie, gra już na tak wczesnym etapie obiecuje przystępny, zgrabny interfejs, bardzo zadowalającą szatę wizualną… Ciężko póki co pisać jakieś recenzje czy coś podobnego, ale można za to mieć nadzieję na naprawdę dobry produkt (*osobiście już swoją cegiełkę dołożyłem*). Privateer Press już się nie musi martwić tym, czy uda im się grę ufundować, bo już przekroczyli założoną kwotę a teraz zbijają kolejne cele wraz z puchnącą liczbą popleczników – Trudno się dziwić temu, że się znajdują chętni! PP robi wszystko ze smakiem odnośnie tego projektu, i za 45 dolarów dostaniemy grę z bonusami oraz już ekskluzywną miniaturkę do bitewniaka, którą będzie dostępna tylko poprzez kampanię na kickstarterze (*a będą to modele liderów poszczególnych frakcji w grze i inni bohaterowie – niektóre rzeźby i rendery są już pokazane i kurde, wyglądają świetnie*). Pozostaje tylko trzymać kciuki za medialny sukces gry! Posiadanie w swoim portfolio gry komputerowej z pewnością nie zaszkodzi popularyzacji świata Immoren i produktów wydawnictwa – pod warunkiem, oczywiście, że gra nie będzie podła…

Powróćmy zatem do punktu pierwszego. Privateer Press konkurencją dla Games Workshop! Pewnie, jeszcze nie w takiej skali, by panowie w Nottingham trząsali pantalonami i nie pili herbaty. Jeszcze nie na tyle, by na rodzimy stołach wyrównanie Warmaszynowców z Warhammerowcami było w skali mniej więcej jeden do jeden… Ale z takim tempem poczynania, Privateet Press to póki co jedyna firma z realną szansą rzucenia rękawicy, która przy uderzeniu o ziemię rzeczywiście mocno zadzwoni, a nie plaśnie smutno i wilgotnie. Na moje oko jedyne, czego im brakuje, to poprawa ich plastikowych odlewów, bo niestety póki co GW spokojnie zjada ich na śniadanie swoimi plastikami. No ale tak czy owak, chyba najlepszym skwitowaniem tego tekstu będzie obserwacja z mojego własnego poletka – mój Lokalny Sklep Hobbystyczny ma zawsze pi razy oko 6-8 stołów, zależy od pory dnia i humorów; Jeszcze dwa, trzy lata temu na tych stołach nie uświadczyłoby się niczego poza Wojennymi Młotami, ewentualnie odmianamy ŁOTR’a… A dziś? Owszem, na 8 stołów z 5-6 nadal są okupywane przez produkty GW… Ale na pozostałych 2 czy 3 będziemy mogli pooglądać jak się ARU’ją miłośnicy Infinity albo właśnie jak Warjacki się przepychają pomiędzy sobą.

Słowem? Będzie jeszcze lepiej – było nie było na konkurencji zawsze najlepiej wychodzimy my. Klienci.