[03.VIII.2014] Styl utracony...

Witam ciepło w nowym miesiącu. Tak, wiem, ostatnie dwa, trzy tygodnie świeciły i straszyły pustkami na blogu, ale cóż, fortunnie nie jest to wynik mojego długoterminowego wyjazdu czy jakiegoś horrendalnego nakładu pracy – gwoli wyjaśnienia, cisza na blogu spowodowana była przyjazdem ważnej dla mnie osoby z odległego kraju, która to osoba zajęła 99 koma 9 procent mojego wolnego czasu. Są pewne priorytety i blog niestety musiał ustąpić miejsca wycieczkom po stołecznym mieście królewskim, wizytacją restauracji i tym podobnym rozrywkom. Fortunnie ów Osoba rannym ptaszkiem nie jest, więc nareszcie  mam czas by o poranku przysiąść i troszkę odkurzyć blogowe półki. Ach, dorzućmy do tego fakt, że plazmowa temperatura nie pomaga w aktywacji mózgu i w sumie walka z wielkim ‘niechceniem  się’ trwa dzień w dzień…

No ale jest o czym  pisać! W teorii zawsze jest, ale tak czy owak ten w sumie krótki okres milczenia był dość aktywny… Zanim jednak zaatakuje nowości, zanim przyjrzymy się nowością do Infinity czy triumfie MalifauX w Krakowie (*z którego jestem poniekąd dumny*), zanim zrecenzujemy nowe modele do Warmachine / Hordes (*które nagle olśniły mnie urywającą czapkę jakością!*) czy otworzę swoje pierwsze pudełko do Bolt Action, myślę, że lepiej zacząć czymś miękkim, ogólnym, wspominkowym i nostalgicznie, melancholicznie ciepłym… Tak, to będzie felieton. Tak, zawarte w nim opinie i twierdzenia nie są prawdą, nie są nawet faktami, są zaledwie przelaniem tego co myślę, obserwuję i uważam na wirtualny papier – jak się więc nie zgadzacie, to nie krępować się, rozluźnić nadgarstki i brać się do dyskusji!

No dobrze, ale o czym chciałbym z wami podyskutować, mili czytelnicy? O tym, że stylistyka Warhammerów, a przede wszystkim Warhammera 40 000 zgubiła się gdzieś kilka lat temu, wpadła pod szafkę i nikt jej już nie wyciągnął z mrocznych zakątków. O tym, że rotacja pracowników studia developerskiego Games Workshop mocno wpływa na to, jakie modele dostajemy. I o tym, że Grimdark w ów nowej odsłonie nie jest już mocną, twardą kiełbasą wypchaną krwistymi kawałkami, a raczej wegetariańską parówką sojową o smaku mięsa.

Mocne słowa? Nie zgadzacie się? Podoba wam się aktualna stylistyka i kierunek wzornictwa w modelach Warhammera czterdziestego pierwszego tysiąclecia? Dobrze. Nie zmienia to faktu, że chciałbym tutaj przelać pewne moje… wątpliwości, że tak się wyrażę. Widzicie, zawsze byłem, jestem i najpewniej będę fanem tego uniwersum – gotycka, wyolbrzymiona, mrocznie satyryczna wizja świata, w którym logika i rozsądek tak naprawdę nie mają znaczenia to jest to, co tygryski lubią najbardziej! Tak więc choć w wojenne młoty nie gram i w sumie mało grałem w przeszłości, to śledziłem te systemy z niemalże fanatycznym, nabożnym fanboizmem od wielu, wielu lat. Pamiętacie trzecią i czwartą edycję? To było coś. To był klimat. Mrok wylewał się z czarnych podręczników, kreska Blanche’a i tuszowane ilustracje, krwiste kawałki fabularne, wszystko budujące atmosferę korupcji, zepsucia, desperacji i wiecznej wojny. Skąd nagle na łamach tego uniwersum pojawiły się takie wykwity jak Centurioni? Smokozordy? Czy chociażby najnowsza tragedia wizualna, czyli Logan Grimnar w latającej wannie? Czy będziemy mogli dokupić gumowego orzełka do ów wanny?

Okej, tutaj warto od razu dodać jedną ważną rzecz. Nie uważam, by te modele były /złe/. Ba, sklejałem nawet niedawno jednego Maulerfienda i uznałem ten model za naprawdę świetny kawałek plastiku – nie tylko pod względem jakości wydania, ale po prostu pod względem rzeźby. To jest, po prostu, ładny model. Nie zmienia to jednak faktu, że jak na moje, to on pasuje do tego, czym jest WH40k jak pięść do nosa. Tak samo wielki szef Kosmicznych Wilków, co lata po polu bitwy w wannie ciągniętej przez wilki. Być może model będzie ładny, być może znajdzie swoich wiernych fanów… Ale od kiedy to Kosmiczni Marines potrzebują wanien, by walczyć z wrogami Imperium? Jakoś w książkach z Czarnej Bilbioteki nigdzie nie udało mi się wyczytać o takich cudach. Fluff się rozwija? Chyba raczej rozmywa…

Dlaczego? Bo jest rotacja. Bo studio odpowiedzialne za stylistykę, rozwój i koncepty to już nie są dokładnie Ci ludzie, co byli onegdaj. To nie są ludzie, którzy czerpali swoje inspiracje z komiksów 2000AD (*bardzo popularnych w Anglii, tak samo warto zauważyć, że jest to najpewniej największy wkład w świat komiksów ze strony tego państwa*) czy Heavy Metal. Zniknęły nawiązania do znanych, mrocznych światów SF, zniknęły nuty o smaku Gene Wolfe’a czy Franka Herberta. Nie mamy już modeli, które ewidentnie urodziły się na doskonałych dziełach  Ian’a Millera czy Goodwina. Wszystko to wygląda tak, jakby aktualna ekipa zapomniała, czym jest ich fluff i na czym się opiera. Albo, co gorsza, postanowili przeinterpretować go na nowo  - i zamiast rozwijać ten wyolbrzymiony, epicki ‘mrok’, postanowili przekuć go na satyrę. Parodię. A widzicie, chociaż wiadomym jest, że 40k i ów uniwersum z pewnością nie jest rzeczą poważną, to by osiągnąć doskonałe wyniki w hiperbolizacji, przerostach i wszelkich przegięciach, potrzeba do tego podejść z pewną ‘fałszywą powagą’. A tego zaczyna brakować.

Nie będę udawał, że sam na to wszystko wpadłem. Ba, na internetowych forach i serwisach od pojawienia się niefortunnej fotki z ów Wanną Kosmicznych Wilków trwają żywe dysputy na ten temat, i tam padły mocne i doskonale dobrane słowa użytkownika o wdzięcznym nicku Knight_of_Infinite_Resignation:

By making kids the target audience, they lose not only the adults but the kids too.

Nie mogę się bardziej zgodzić z tym założeniem. Widzicie, sam pracuje w branży, która produkuje rzeczy dla dzieci. I to tych najmłodszych. Nawet u nas w biurze znajdują się osoby, które w dziwacznej, zboczonej i spaczonej gorliwości wierzą, że dzieciaki lubią bzdurne, miałkie problemy, że lubią plusz i wszechobecną radość, że pokazywanie im czegoś trudniejszego czy odrobinę bardziej realistycznego jest grzeszne, bo ‘krzywi ich umysły’. Co jest bzdurą do entej potęgi – to trzymacie dzieciaków w wiecznym przekonaniu o tym, ze świat jest kolorowy i cudowny a zło nie istnieje jest dla nich paskudnym ciosem i może zryć im psychikę. Dygresja, ale miała swój cel – co was przyciągnęło do Wojennych Młotów, kiedy byliście nastolatkami albo nawet i dzieciakami? Czy gdyby to były troskliwie misie, to chcielibyście je zbierać? Gdyby to byli rycerze w jaśniejących pancerzach walczących o miłość? Gdyby to byli juhasi bez skazy? Osobiście to wątpię, bo co mnie, małego karypla, przyciągnęło do Wojennych Młotów to po prostu brutalność. To wielkie spluwy, spaczone bestie, demony, cycki, mutacje. Karabiny większe od człowieka, zagłady światów, ofiary z ludzi, krew przelewająca się na wiadra. I choć nie zakładam, że każdemu dzieciakowi należy sprzedawać coś pokroju Superjail, to próby zidiociałego zmiękczania materiału ‘bo dzieci mogą to zobaczyć’ jest durnotą…

Dlaczego książki Rowling czy Pratchetta tak się wybornie sprzedają? Dlaczego są uważane za wyśmienite pozycje dla dziatwy? Bo nie traktują dzieciaków jak idiotów. Bo nie unikają trudniejszych tematów. Bo pokazują, że istnieje śmierć, że są źli ludzie, że są tortury, że w żyłach płynie krew, a nie karmel. Że można płakać i odczuwać stratę. Ach, kurde, znowu dygresja, wracamy na łono czterdziestego tysiąclecia – ogólnie rzecz ujmując cały powyższy akapit to potwierdzenie tego, że próba ‘pokolorowania’ mrocznego uniwersum, próba nadania mu lżejszego, bardziej kreskówkowego oblicza na pewno nic dobrego nie przyniesie. Wyniki finansowe korporacji powinny dać jasno do zrozumienia, że ów kierunek obrany już jakiś czas temu po prostu nie jest kierunkiem słusznym. Bo grimdark ma być grimdarkiem, i niczym innym!

Użytkownik Malthrak na BOLS’ie napisał:

40k is venturing more and more into what was once absurd parody found on late night 4chan threads just a few years ago.

Uśmiałem się. Gorzko. Bo czy tak naprawdę nie jest? Rok czy dwa lata temu jakby ktoś na 4chan’ie namalował Logana w latającej wannie, ludziska pękali by ze śmiechu i wytykali palcami debilizm takiego pomysłu. Tak samo jak Darkshroud nazywany na anglojęzycznych forach latającą sceną dla DJ’a. Widzicie, modele te same w sobie technicznie nie są złe. Ba, na pewno są i wierni fani tychże wzorów. Ale jak się one mają do uniwersum? Wszystko to wygląda tak, jakby aktualnym celem projektantów i rzeźbiarzy pod prymatem developerów nie była wartość jaką jest wewnętrzna konsystencja systemu i fluffu, lecz raczej próba dokonania czegoś ‘cool’ za wszelką cenę i na siłę. Wymyślają coraz bardziej zwichrowane pomysły nie ważąc na to, jak one pasują do armii, jak wpasowują się w świat i jego klimat, a skupiając się jedynie na odpowiedzi na pytanie ‘czy to ma dość blingu, by się sprzedać?’

Słowem, w moich oczach Games Workshop ulega syndromowi Jar Jar Binksa. Znaczy, mają potężną, mocną, śliczną licencję. Bogaty, unikalny świat, ze ściśle określoną atmosferą i klimatem. I, nie wiedząc skąd, nie wiedząc dlaczego, postanawiają poeksperymentować i ‘złagodzić’ gorzki smak ich własnego świata… Dodając cukier. I głupotę. I nagle niby wszystko jest tak samo – nadal mamy miecze świetlne, nadal mamy bitwy kosmicznych okrętów, nadal mamy złych Sithów… Ale co jakiś czas na ekranie pojawia się Jar Jar ze swoim magicznym wręcz zidioceniem i bach, czar pryska. WH40k ma teraz podobną fazę, przynajmniej z mojego punktu widzenia – dostajesz Stormfanga, dosypujesz do wora całkiem ładne drednoty a tu nagle ‘meesa flyin’ in da bathtub!’ Bolesna sprawa.

A więc na zakończenie – smuci mnie, że aktualna ekipa zarządzająca smakiem i wyrazem WH40k nie podąża mrocznymi ścieżkami, i że próbuje dosypać cukierków do tego pudełka. Wyrażam nadzieję, że marne i marniejsze wyniki finansowe firmy albo doprowadzą do potężnych roszad w pracownikach… Albo spowoduje sprzedaż firmy większemu zawodnikowi. No, cóż, na pewno nie w najbliższej przyszłości. Ale jak za rok wyniki się nie poprawią, wrócimy do tego tekstu i zobaczymy, kto się będzie śmiał! A co wy sądzicie, mili czytelnicy? Podoba wam się aktualny kierunek rozwoju stylistyki tej gry? Zmienilibyście coś? Pochwalacie? Negujecie? Piszcie, a się przekonamy!