[10.VII.2014] Banda na bandę: Rzut okiem na Umbra Turris

Witam po pewnej krótkiej przerwie. Niestety choć mam mocny zamiar szybko nadrobić, to ostatni tydzień był mocnym kopniakiem w mój wolny czas i dobre poczucie humoru... A nie pomaga to wcale w kreacji. Fortunnie Ranger po raz kolejny przybywa z pomocą, i to w pięknym stylu! Zapraszam więc ciepło do lektury solidnego rzutu okiem na to, czym jest Umbra Turris a co najważniejsze, jak działa w praktyce. Być może lekki rozgłos to to, co jest temu systemowi potrzebne, by się trochę rozplenić po krainie, bo figurki ma w porządku, w przystępnych cenach a system wygląda... interesująco, mówiąc ostrożnie. Tak czy owak, zapraszam do podzielenia się własnymi przemyśleniami, jeżeli je macie, a jak nie, to mam nadzieję, że poniższy tekst przykuje waszą uwagę do tej gry. Miłego!

Na wstępie zaznaczę, że nie będzie to klasyczna recenzja, tylko raczej zbiór spostrzeżeń i wrażeń po pierwszej potyczce w systemie Umbra Turris. Otóż od jakiegoś czasu (a ściślej od czasu zakończenia przygody z WFB) chodziła za mną myśl zebrania małej bandy modeli i próby sił na bitewnym stole. Na system natknąłem się przypadkiem, najprawdopodobniej gdzieś w polskiej blogosferze. Początkowo spoglądałem na niego z pewną dozą obojętności, jednakże gdy zacząłem szukać lekkiego skirmisha typu fantasy, gra trafiła na mój celownik, tylko jakoś nie miałem czasu wcześniej pociągnąć za spust. Nie ukrywam, że polskie korzenie Umbry także miały wpływ na podjęcie decyzji – tak, zagram, chociaż ten jeden raz! Zwłaszcza, że zostało mi jeszcze trochę krasnoludów z innego systemu spoglądających z półki z nadzieją na jatkę. Już nawet nie muszą to być zielonoskórzy.

Sobotnie, krakowskie popołudnie i wszystko, co do grania potrzebne. Stół, makiety, figurki, kostki. Kolega przestrzegał mnie, że najwięcej zejdzie na tworzeniu ferajny i rzeczywiście tak było. Graliśmy na około 650 punktów. Nie mam pojęcia, czy to format spotykany często, rzadko, czy też wcale. Piotr zebrał ludzi z różnych krain oraz pokracznego półogra, ja natomiast skrzyknąłem kilku krasnoludów z Thargomind, połączonych więzami krwi. Rywal zdecydował na praworządną, mieszaną bandę z nastawieniem ofensywnym, uwzględniając herszta Gwardzistę, Giermka, Łowcę Głów, Łowcę Nagród i Korsarza (półogr). Z kolei moi brodacze zgodnie z pierwotnym zamysłem mieli być uniwersalni i neutralni, ale jako że w grach mam słabość do broni strzeleckiej wszelakiego kalibru (a co więcej koniecznie chciałem przetestować system strzelania w Umbrze), wyszła mi zgrana ferajna z defensywnym zacięciem. Krasnoludy prowadził Czempion Królewski, a jego przybocznymi byli Strzelec, Rusznikarz, Giermek i... Łapserdak, czyli zwykły podpity leser szukający zaczepki ;) Zrezygnowaliśmy z magii i dodatkowego ekwipunku, zostawiając te kwestie na kiedyś tam, gdy nabierzemy już nieco krzepy po lekturze zasad.

No właśnie, zasady. Napisane przystępnym językiem, ładnie skatalogowane pojęcia. Dość szybko nauczyliśmy się, na którą stronę sięgać, gdy coś wymaga doczytania. Nie było to bez znaczenia dla pierwszej potyczki. Stron jest 45 i trzymam kciuki, by gra nie rozrastała się do wielkości encyklopedycznych tomiszczów. Wszystkie fluffowe smaczki (a jest potencjał) rad bym był zobaczyć w osobnym podręczniku, który z tego co wyczytałem jest w planach :) A sama książka zaplusowała przede wszystkim faktem, że krąży sobie po sieci w PDF za wiedzą i zgodą wydawcy za zupełne friko. Ilustracje nie są nachalne, większość cieszy oko, choć jest też dla mnie kilka potworków poniżej oczekiwań. W każdym razie nie są to na tyle znaczące wpadki, by mój zmysł estetyczny żywotnie ucierpiał.

Okej, a więc gdy wezwaliśmy pod broń nasze załogi, musieliśmy ustalić miejsce walki. Korzystając z ponoć niewydanych jeszcze kart lokacji (rzut okiem na forum), kolega wylosował leśną polanę i tutaj moje zdziwienie. Po pierwsze gramy na mniej więcej ćwiartce stołu 48x48 cali, po drugie na środku stoi... jeden głaz! O ile to pierwsze mi się spodobało, o tyle z tym drugim miałem drobny kłopot, więc dokonaliśmy pewnej korekty - dodaliśmy jeszcze symboliczny zagajnik i mały murek dla strzelców. Oczywiście kamień na środku pozostał :) Aby nie zanudzać szczegółami mechaniki powiem tylko, że wylosowaliśmy jeszcze karty z zadaniami. Najważniejszym zadaniem Piotra było zatłuczenie mojego herszta swoim (po epickim pojedynku), dla mnie zgarnięcie znacznika z wrogiej strefy rozstawienia (Piotr miał taką samą możliwość zrobić to w mojej).

Grę rozpoczęły krasnoludy z Thargomind. Strzelby nie mogły jeszcze się dobrze rozgrzać, gdyż ludzie wespół z pół-ogrem gimnastykowali się, by nie wejść w ich zasięg. W moją stronę poleciały pierwsze strzały z kuszy herszta i zdaje się łuku Giermka - bezskutecznie. Piotr postawił na frontalne starcie, ale mnie się wcale do niego nie spieszyło, o czym boleśnie przekonał się jego Gwardzista, otrzymując cztery rany z kolejnych dwóch wystrzelonych pocisków.

Ale chwila, każdy model miał grać tylko raz za swoją Kość Akcji. No właśnie, z drobnymi wyjątkami. Herszt posiada dodatkowe trzy rozkazy, które można uruchomić w dogodnym dla gracza momencie, choć tylko raz na turę. Są też inne obwarowania - postać musi znajdować się w miarę blisko dowódcy, a on musi pomyślnie rozkaz przekazać (domyślnie 4+). W przypadku spełnienia przesłanek model odzyskuje Kość Akcji. Mechanizm nie zgrzytał, co więcej dodał szczyptę dodatkowych emocji, nie wywracając równowagi między stronami. Dzięki temu, że moje krasnoludy były z jednej krainy i łączyły je więzy krwi, udało mi się nawet jeden z takich rozkazów odzyskać :)

Herszt rywala stracił zatem zapał do walki i skrył się za skałkami na środku, czekając na sposobność do kontry. Mojemu Strzelcowi zacięła się broń, ale dzięki pomocy Rusznikarza (de facto jego zdolności) krasnolud nie odniósł żadnych obrażeń. Już wkrótce doszło do wymiany ciosów pomiędzy Łowcą Głów i Łowcą Nagród a Giermkiem i Rusznikarzem przy moich pozycjach. W ruch poszła broń krótka (noże/sztylety), jak i młot czy dwurak. Z awantury zwycięsko wyszły krasnale, co kosztowało je ledwie kilka nabitych guzów. Wypada odnotować, iż oba kończące ciosy zadawał Strzelec, którego zaangażowałem w walkę z racji braku celów do ostrzału i... pomimo słabego ekwipunku do wyprowadzania uderzeń.

Co zadecydowało o takim wyniku? Nie tylko szczęśliwe rzuty i przewaga 3 do 2 (któraś z jednostek dodatkowo pospieszyła z pomocą), ale też system parowania. Biegle odgadywałem, gdzie będą zadawane ciosy i dzięki temu zbijałem je, nie dając rywalowi sposobności do bezkarnego okładania moich krasnoludów! Sama walka przebiega w miarę płynnie i co ciekawe, gdy broniący się przerzuci wynik gracza aktywnego, to nie zadaje obrażeń, tylko jego postaci nic się nie dzieje. Opancerzenie ma w grze swoją rolę. Nawet zwykła, drewniana tarcza może uratować życie Twojemu wojakowi. Konstrukcja żywotności to miła odmiana od systemu, który roboczo określę "one shot, one kill". W grach typu WFB jednostka mając punkt żywotności i otrzymująca bombę co do zasady jest zdejmowana ze stołu jako zabita. Tutaj jest rozpiętość obrażeń, więc cięcie może zabrać jakąś ilość punktów Witalności, ale nie musi być śmiertelne. Bardziej RPG.

Równolegle do tych zdarzeń mój Czempion Królewski dotarł do pół-ogra, zadając mu obrażenia od dwuręcznego młota w głowę, przy okazji ogłuszając go (z pomocą wrodzonej zdolności krasnoludów z Thargomind). Jakie były konsekwencje dla Piotra? Jego wojownik utracił Kość Akcji i niespecjalnie mógł się zrewanżować. Po chwili otrzymał potężne uderzenie (dublet sześciu oczek) i przy niskim rzucie Piotra nie było już czego zbierać.

Twoi żołdacy mogą walczyć na przeróżne sposoby. Tak oto mamy atak standardowy, oparty o umiejętności walki wręcz. O ile jednak tutaj rzucamy tylko jedną k6 za obrażenia i cieszymy oko zwykłym fechtunkiem, o tyle w kolejnych rodzajach ataków rzucamy już dwie kostki. Zwinne postaci zapewne najlepiej odnajdą się w atakach precyzyjnych, przed którymi nie chronią pancerze (poza tarczą), a przepychamy się na linii sp - sp (sprawność). Obrażenia jednak nie są spektakularne i zawsze wynoszą 2 (chyba, że wyturlamy choć jedną szóstkę, a więc trafienie krytyczne z możliwością natychmiastowego uśmiercenia wrogiego modelu). W końcu atakowanie siłowe, które ilustruje przykład z pół-ogrem. Nasza siła przeciwko wytrzymałości celu i szansa na potężny cios, mogący powalić każdego tura. Do różnych ataków dedykowane są różne rodzaje broni z odpowiednimi modyfikatorami.

Gra się jeszcze nie skończyła. Mało znaczącym epizodem było natarcie wrogiego Giermka na Łapserdaka, który stawiał tak zacięty opór, że w głowie się nie śniło. No tak, krasnolud + alkohol. Z tego połączenia nigdy nie mogło wyjść nic dobrego dla wroga. Jako że dojście do znacznika było dla mnie raczej niemożliwe, po drodze (cholera, co mnie podkusiło?) zaatakowałem moim Czempionem Królewskim Gwardzistę. Tak oto wywiązał się pojedynek hersztów, mogący kosztować mnie całą grę. Już na wstępie człowiek kontratakował, zabierając mi 3 punkty Witalności. Kolejna wymiana ciosów i mój dowódca miał otrzymać ostateczny cios, ale los był dla niego łaskaw. Cudem ustał na ostatnim punkcie, po czym odgryzł się tak boleśnie, iż zabrał dokładnie połowę punktów z wyjściowego stanu rywala, tym samym doprowadzając go do agonii plus doszczętnego rozbicia zbitki ludzi wspieranej siłą pół-ogra (75% stanu punktowego). Osamotniony Giermek ludzi nie miał już nic do powiedzenia, krasnoludy wygrały!

Pierwsze wnioski są takie, iż zbudowanie odpowiedniej bandy stanowi pół sukcesu. Umbra Turris pachnie starymi erpegami, gdzie zbierasz kilku moczymordów i uczonych razem w kupę, a następnie posyłasz ich na front. Tutaj rzeczywiście da się to odczuć. W bandzie miałem zarówno wojownika (Czempion czy Giermek), strzelca, czy uczonego (Rusznikarz/Inżynier). Tak czy siak Umbra to bitewniak, a co za tym idzie przewagę najczęściej zdobędzie się drogą walki. Czy poradziłbym sobie bez Rusznikarza? Pewnie tak, ale to spekulowanie, bo przycięta broń mogła zadać obrażenia Strzelcowi, a ten jako osłabiony model mógłby z kolei paść łupem wrogiego herszta et cetera.

Co więcej rasy w drużynie mogą być różne (pod pewnymi warunkami, na przykład charakteru), więc obok krępego krasnoluda z młotem może iść cwaniacko uśmiechający się goblin z dwoma nożami, pustelnik obwieszony kadzidłami i bliżej nieznany, małomówny elf z łukiem, śpiewający obłąkańczym głosem. Rozumiem, że może to przeszkadzać purystom, ale nikt nikogo do niczego nie zmusza. Można złożyć jednolite bandy i zgarnąć bonus za więzy krwi, jak i można złożyć bandy mieszane, stawiając ponad bonus użyteczność indywidualnych umiejętności. Fajna sprawa, która wpływa też na metagame i utrudnia przysypianie przy majstrowaniu entej bandy. Przynajmniej na pierwszy rzut oka nie widać tu jedynych słusznych rozwiązań.

Jeszcze kwestia tur. Aktywacji modeli dokonujemy naprzemiennie, co niewątpliwie jest ukłonem w stronę tych, którzy lubią dynamiczne starcia zamiast "no to Ty graj, a ja idę do kuchni po piwo i wrócę za pół godziny". W ten właśnie system wpisuje się zasada rozkazów herszta, który może nagiąć ten porządek, jednakże nie do granic absurdu.

Modele, bo o nich nie było mowy. Wyglądają sympatycznie. Legendarna już pani krasnolud z sową przewijała się często przez różne blogi czy fora bitewniakowe, zgarniając pochlebne opinie. Wydawca nie robi problemu z graniem modelami innych firm, ale z tego co gdzieś wyczytałem gracze mający oryginalne miniaturki dostają dodatkowe punkty na turniejach. Polecam jednak zaznajomienie się z modelami Spell Crowa, bo naprawdę warto. Jeśli system trafi na stałe pod moją strzechę, to pewnie zaopatrzę się kiedyś w jeden z trzech dostępnych starterów. Mam nawet swojego faworyta.

Podsumowując: z mojej perspektywy Umbra Turris to całkiem udany pomysł na skirmish w klimatach fantasy, choć funkcjonujący raczej w drugim obiegu. Nie znam fluffu czy szczegółowych planów wydawniczych, także więcej napisać nie mogę. Wiem, że projekt nie miał łatwej przeszłości i wił się krętymi ścieżkami, by dotrzeć tu, gdzie jest teraz. Gra nie jest zbyt popularna, a raczkująca popularność może, ale nie musi przeistoczyć się w coś większego. Na rynku bitewniaków panuje spora konkurencja, ale Umbra ma swój urok. Dla mnie największymi plusami są niewątpliwie sprawnie przebiegająca rozgrywka, mała ilość modeli i skromna potrzeba miejsca do grania (jak na skirmish przystało). Z minusów wymieniłbym składanie swojej drużyny, które zajęło mi trochę czasu. A zatem jeśli szukacie czegoś lekkiego i mało inwazyjnego, a chęć luźnej rozrywki jest silniejsza od zaawansowanych strategii i rozważań nad każdym ruchem, to może być gra dla was. Zwłaszcza, że z pewnością macie jakieś modele fantasy, zalegające na dnie szafy. Może warto je odkopać, odkurzyć i zagrać, chociaż ten jeden raz?