[26.I.2014] ROC#26: Guild Riflemen

Witam pięknie w zimową niedzielę. Śniegu za oknem tyle, że już nawet łopata opada i w ogóle – smutno, ciemno, zimno. Tak jakby ktoś miał wątpliwości w tej gestii, nie jestem fanem śniegu w jakiejkolwiek postaci, chyba że wody. Ciepłej. W lecie. W ogródku. Cóż, mogę sobie tęsknić za fiordami i wypatrywać słońca, no ale najpewniej przed marcem takie rzeczy pozostaną w sferze marzeń, więc teraz pozostaje jedynie ciepła herbata, gorąca kawa i wychodzenie na zewnątrz tylko za kolosalną potrzebą. Przynajmniej nikt mnie nigdzie nie ciągnie, a ja mam trochę dodatkowego czasu na zabawy z naszym szlachetnym hobby, które ostatnio rozbijają się na sklejanie stosu modeli dla Emeryta i malowanie tychże żmudnie i skrupulatnie! Co dotyka ważnego tematu – aktualnie na półce leży mi tak pi razy oko z 10-12 pudełek do MalifauX, co oznacza dość materiału na bloga na około dwa miesiące klepania, licząc po drodze teksty z innych parafii… Tutaj musiałem się zastanowić jak poradzić sobie z recenzjami pojedynczych modeli, by nie były za krótkie ani też wyciągnięte na siłę; Odpowiedzią okazało się połączenie recenzji z miniaturowym poradnikiem taktycznym, w którym to analizujemy kartę jednostki i sprawdzamy co robi dobrze, co źle, i w jakiej ekipie najlepiej się odnajdzie!

Cóż więc otwieram dzisiaj? W teorii mógłbym się zabrać za ekipę kolejową, ale ta musi poczekać jeszcze dzionek czy dwa, bo po prostu sprawdzam pewne rzeczy związane z jej synergiami i zasadami. Dziś więc otwieram bezecnie pudełko do mojej własnej frakcji, czyli zacnych Guild Rifleman – trzech w jednym zestawie. Tutaj krótka anegdotka i radosna szpila dla zatwardziałych Warhammerowców; normalnie uniknąłbym tego zdania, ale że zostałem sprowokowany… W ten weekend pewna mała trupa miłośników Wojennych Młotów stwierdziła z niejakim obrzydzeniem, że płacenie 60~ złotych za trzy modele w plastiku to ździerstwo. Wykazali się przy tym wspaniałą i jakże rozpowszechnioną ignorancją, która wyraźnie wykazuje duże zapasy wewnętrznego wyparcia, bo to, że muszą płacić 150 złotych za 5 plastikowych modeli albo zgoła 60 blaszek za jeden (*by daleko nie szukać*) dotarło do nich dopiero, kiedy zarzuciłem im linki i wykazałem pewną rażącą wyrwę w ich rozumowaniu. Mam nadzieję, że następnym razem będą ostrożniejsi w fasowaniu pustosłowiem z odmętów własnej wyobraźni!

Wracając do naszych strzelców – w pudełku dostajemy klasykę od Wyrda, czyli elegancką wypraskę… Wróć! Trzy małe wypraski, gdzie każda odpowiada za jednego z naszych wyborowych snajperów, Wypraski przyciśnięte są z jednej strony gąbką, a z drugiej mają przedłużone separatory, które utrzymują elementy figurki z dala od ścianek kartonowego pudełka, chroniąc przed obrażeniami w transporcie. Sprytne i sprawdzające się rozwiązanie. Ponadto oczywiście dostajemy po jednej podstawce 30mm na sztukę oraz zestaw kart, niefortunnie nieaktualnych, bo do poprzedniej edycji. Jest to zrozumiałe, gdyż jednostki te zostały odświeżone jeszcze przed wejściem oficjalnie w edycję drugą i nadal śmigały na kartach z okresu przejściowego, tzw. Malifaux 1.5 –  na szczęście aktualne karty są dostępne za darmo w pliku PDF do pobrania z forum wydawcy, i nie ma więc problemu z graniem modelami, które jeszcze nie zostały zweryfikowane ostatecznie do nowej edycji.

A co na samych ramkach? Jak widać składają się one z kilku części, i tutaj od razu należy się coś w rodzaju przepełnionej podziwem nagany dla Wyrda, bo widzicie… Z jednej strony to naprawdę fantastyczne, że części te są tak filigranowe, że karabiny, noże, pochwy i dodatki są zachowane w skali i nikt nigdy nie cierpi na wodogłowie czy dłonie niczym bochny chleba, ale z drugiej strony części te, dzięki zachowaniu odpowiednich proporcji, są dość delikatne i w sumie bez nożyka modelarskiego, doskonałej precyzji czy nawet użycia pincety może się okazać, że coś nam pęknie pod cążkami i zadowoleni nie będziemy z tego powodu raczej wcale.  Mi się co prawda udało posklejać wszystko bez użycia czegoś bardziej złożonego od nożyka modelarskiego, choć nie powiem, to raczej kwestia szczęścia niż podejścia, a rewolwer do kucającego strzelca szukałem po podłodze przez dobre kilka minut, jak niefortunnie spadł poza zasięg biurka (*zapamiętać o wyłożeniu gąbeczek – nic się od nich nie odbija*).

Jak z jakością? Cóż, modele te nie są najnowszego rzutu ale też nie pochodzą z pierwszych prób firmy z plastikiem, i dlatego też prezentują raczej wysoką jakość. Nie jest to co prawda czystość i ostrość odlewów porównywalna z tymi z pudełek przeznaczonych już do drugiej edycji gry, ale tak czy siak oczyszczanie tych modeli to banał – łatwa do wypolerowania nadlewka linii podziału na kapeluszu i na rogach spodni, to jeden. Klasyczne sprzątanie po miejscach odcięcia od ramki, to dwa. I trzecie to już wybór osobisty – nie jestem wielkim fanem długich, widocznych miejsc sklejenia części, a tutaj na płaszczach, które w dwóch na trzech przypadkach składają się właśnie z dwóch elementów na bokach mamy długie szczeliny powstałe jak to od zawsze bywa z połączenia dwóch elementów. Elementy są doskonale dopasowane, ale widoczny ślad jest, i będę musiał lekko wypełnić płynnym green stuffem i wypolerować drobnoziarnistym papierem ściernym. Ot, nie jest to konieczne, ale po prostu mam ochotę odpicować te modele na błysk.

Same rzeźby zaś są po prostu wyborne. Oczywiście każdy może mieć swoje zdanie, ale dynamika póz, fakt, że w pudełku dostajemy trzy oddzielne wzory, że tak obficie wyposażone w idealny balans ostrych detali jak i płaskich powierzchni, że wyglądają po prostu klimatycznie i niebezpiecznie… Cóż, nie na darmo są to modele znane z tego, że potrafią do Gildii zarazić nowych graczy. Jeżeli ktoś ma jakieś wątpliwości, czy plastikowe figurki do tego systemu są warte każdego wydanego grosza, i nadal je ma po dwóch poprzednich recenzjach ich zestawów, to mam nadzieję, że powyższe zdjęcia są w stanie rozwiać wszelkie obawy. Wiadomo, kwestia tego, czy dany wzór się podoba czy nie to już kwestia gustu – nie można jednak zaprzeczyć, że jakościowo plastiki od Wyrda to zdecydowanie najwyższa klasa dostępna na rynku. Wiem, że się powtarzam, ale po prostu ręce załamuję wiedząc, że Privateer Press z sobie znanych powodów nie osiąga takiej niesamowitej jakości w swoich plastikach, niech ich szlag.

A co Guild Rifleman prezentują na stole? Pięć punktów i limitacja Rare 3 (max. 3 modele na rozpiskę) w sumie nieco ogranicza, i trójkę raczej nie wystawimy zbyt często, ale już dwóch świetnie się wzajemnie uzupełnia i tworzą niejako ‘drużynę w drużynie’ – ich synergia jest bowiem tak naprawdę zależna pomiędzy nimi, więc mogą świetnie się sprawdzić w każdej ekipie Gildii. Są świetnym, niemalże naturalnym przedłużeniem bandy Sonii Criid, która to cała podstawka opiera się na ostrzale wroga na dystans, i choć nie mają wbudowanego podpalania, które pomagałoby Sonii czy Samaelowi w namierzaniu wrogów, to nadal oferują celne, solidne obrażenia na daleki dystans. Ale po kolei – po pierwsze, statystyki nie są jakieś specjalne. Defense na poziomie 4 czy Willpower na 5 raczej powoduje, że bez osłony czy w starciach przeciwko magicznym testom mogą mieć problemy z utrzymaniem się. Pięć ran bez absolutnie jakichkolwiek zdolności zwiększających przetrwanie oznacza, że wychodzenie z nimi poza osłonę to proszenie się o szybki zgon.  Fortunnie ich główna broń ma zasięg do 14”, więc nie musimy wcale daleko wędrować, by wstukać przeciwnikom obrażenia.

Tutaj pora wspomnieć o wyśmienitych synergiach wewnętrznych modelu. Pojedynczy Rifleman ma prawo istnieć, ale szczerze, bez brania ich w parze sama koncepcja ich zaciągania do listy niejako mija się z celem, bo dopiero we dwóch pracują jak należy. Wynika to z dwóch wbudowanych zasad – Companion oraz Firing Line. Companion jest prosty – kiedy kończymy aktywację tym modelem możemy od razu aktywować drugi model w 6” od naszego strzelca; A modelem tym najpewniej będzie drugi strzelec, głównie dzięki drugiej zdolności, dzięki której Rifleman dostaje od razu Barana do ataku, jeżeli stał w odległości 4 cali od modeli z charakterystyką Guardsman, który już był aktywowany w tej turze. A baranki są ważne, bo choć Guard Rifle ma z pozoru słabe obrażenia (1/2/4), to ciężki triggerowi Critical Strike właśnie na Barankach i dzięki temu, że kiedy model jest Focused (koszt 1 AP, daje +flip do testów na trafenie + ranienie) również dostaje Baranka, to bez absolutnie żadnej losowości możemy polegać na tym, by nasi strzelcy zawsze rozpoczynali ostrzał z dwoma symbolami Barana w kieszeni, aktywującą triggera i dodając +2 do obrażeń, zamieniając słaby profil ich karabinu z 1/2/4 na całkiem już poważne 3/4/6, i to nie licząc dociągniętej karty! Nie są to może jakieś poważne obrażenia, ale już całkiem konkretne i mogące eliminować Minionów wroga bez większego stresu.

Fakt, wymaga to od nich statusu Focused, ale kto by nie korzystał z tej zdolności przy jednostkach ściśle opartych na strzelaniu? Jakby tego było mało, każdy Rifleman posiada dwie dodatkowe, sympatyczne zdolności, jak Stand and Fire oraz Hold!. Pierwsza to prawdziwy miód na serce i dodatkowa kontrola pola gry – wszystkie wrogie jednostki w zasięgu 14” i w LoS, które deklarują szarżę, automatycznie zaliczają 2 obrażenia bez flipa jeżeli tylko Rifleman zdejmie z siebie jeden punkt Focusu. Oczywiście przeciwnik nie musi szarżować i może spokojnie podchodzić, ale szarża jest jednak dobrą zdolnością i narzucanie na przeciwnika takich ograniczeń lub pogodzenie się z obrażeniami to bonus warty rozpatrzenia (*tym bardziej, że 2-3 takich strzelców jest w stanie pokryć sporo gruntu takim ogniem a nawet czasem ów ogień skrzyżować, i wklepać komuś chętnemu do szarży 4-6 obrażeń zanim ów ktoś w ogóle dobiegnie. Auć.*). Hold! zaś to wyborna zdolność, dzięki której nasi strzelcy nie tracą Focusu wraz z końcem tury, dzięki czemu mogą praktycznie zawsze być w stanie skupienia, co zwiększa ich celność, obrażenia a przy okazji pozwala akumulować punkty Focus w celach obronnych i używania powyżej przedstawionej zdolności.

A, i każdy ze strzelców ma nóż. Zasada jest taka, że jak używasz noża, znaczy, że już coś zrobiłeś źle. Albo przeciwnik zbyt dobrze!

I to by było tyle na dzisiaj! W teorii dziś miałem wrzucać moją opinię na temat tytana ze stajni Dreamforge, czyli osławionego Leviathan Mortis, pożyczonego do celów recenzenckich właśnie przez dobrego Emeryta, ale ten wielki jegomość może poczekać jeszcze dzionek albo dwa… A co jutro? Cóż, ciężki wybór i jak zwykle pozostawię wam radosne pole do spekulacji! Bo jutro albo pojawi się kolejny odcinek lubianej i popularnej serii… A może będzie to rzut oka na pewien ciekawy produkt, który niedawno zszedł z Kickstartera? Zobaczymy jutro.